Kirkjuritið - 01.10.1939, Qupperneq 8

Október.
Trúarbragðafræðslan í skólum.
Þættir úr erindi á fundi barnakennara.
I.
Fyrst vil ég minnast á það, með livaða rétti kristin-
fræði eru kend í skólum. Þær raddir heyrast stund-
um, að sú námsgrein sé úrelt orðin og falli illa við
aðrar námsgreinir og því þurfi að losna við hana hið
Jjráðasta. Þær raddir koma úr tveimur áttum. Frá kristn-
um mönnum, sem lialda því fram, að kristindómurinn
sé líf og verði ekki kendur, heldur hljóti að híða tjón við
það, að krafisl sé þekkingar á lionum með sama hætti
t. d. sem í sögu og landafræði. Og ókristnir menn leggja
áherzlu á það, að kristindómurinn sé persónuleg lífs-
skoðun, sem aðeins nokkur hluti manna geti fallist á, og
því ástæðulaust að uppfræða öll börn i honum.
Þessum öllum vil ég svara því, að kristindómsfræðslan
eigi að lialdast í skólum af kirkjulegum, kristilegum, upp-
eldislegum og menningarlegum ástæðum.
Kirkjulegu rökin eru þau, að allur þorri barnanna er
skírður, og þar af leiðandi er þörf á kristindómsfræðslu
i skólunum, því að skírnin krefst þess að sjálfsögðu, að
ijörnin fái síðar vitneskju um þá trú, sem þau eru skírð
til. Og tryggingin fyrir því er kristindómsfræðslan, seni
veitast skal að lögum öllum þeim börnum, sem eru í þjó’ð-
kirkjunni og liafa idotið þar skírn. Ef þessi fræðsla legðist
niður, þá gæti kirkjan ekki mnsvifalaust skírt öll börn,
heldur yrði hún að krefjast tryggingar fyrir því hvert
sinn, að börnin fengju siðar kristilegt uppeldi. Ef til vill
kynni kristnum mönnum að veitast erfitt að tryggja slíka