Kirkjuritið - 01.10.1939, Blaðsíða 36

Kirkjuritið - 01.10.1939, Blaðsíða 36
322 Magnús Guðmundsson: Október. vonbrigðum sem þjónar hans. Nei. Samkvæmt Guðs orði vitum vér, að þannig hljóti það að vera. En hvað á þjónninn þá að gera, þegar hann verður fyrir hinum miklu vonbrigðum? Á liann að liætta að flytja hoð- skapinn, leggja árar í bát og gefast upp og segja: „Þetla er þýðingarlaust? Það kemur enginn, hvernig sem ég kalla, iiversu oft sem ég skila hinum heilögu boðum.“ Er það furða, þó að menn hugsi þannig, og þeim finnist alt starf sitt einskis virði, er menn sjá, hve mikið er enn afl and- kristninúar og heiðninnar í heiminum. Er menn sjá, hve litlu kristindómsboðunin hefir áorkað á 19 öldum. Hve þetta takmark virðist vera óralangt í burtu: „Gerið allar þjóðirnar að lærisveinum“. — Oss finst það engin furða. —- En samt má þetta aldrei verða. Þjónninn má ekki yfirbug- ast. En hvað á þá þjónninn að gera? Guðspjallið segir: „Og þjónninn kom og kunngjörði herra sínum þetta.“ Það er einmitt þetta, sem vér eigum að gera, þegar von- brigðin mæta oss. Leggja þá alt guðsríkisstarfið í bæn fram fyrir Guð. Segjum herra vorum frá því. Förum að dæmi Krists. Hann sagði föður sínum frá öllu. Er þetta ekki lýsing lians sjálfs á bænarstundum sínum, er hann gekk einn upp á fjallið afsíðis löngu fyrir dögun til þess að tala við Guð í næði? Var hann eklci einmitt þá að segja föður sínum frá því, að mennirnir vildu ekki þiggja hið hezta? Jú, vissulega. Og fyrir oss liina veiku þjóna, er ekkert annað ráð til en að leggja starf vort í bæn fram fyrir Guð. Og láta svo drottin um það að gefa árangur- inn. Hann ber áhyrgðina á starfinu, þegar honum er skil- yrðislaust hlýtt og honum er í auðmýkt trúar frá öllu sagt- En þótt vér segjum drottni frá vonbrigðunum og sársauk' ankum, þá leysir hann oss samt eigi frá störfum: Hann býður ennþá: „Farið“. í hvert skifti, sem vér stöndum upp frá bæn, finnum vér enn betur þessa drottinlegu skipun. Oss hefir vaxið þróttur til að fara á ný, á ný, út til mann- fjöldans og bjóða þeim að koma að kvöldmáltíð droltins. Og drottinn bendir oss á margt, sem unnist hefir og er að
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.