Kirkjuritið - 01.12.1940, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
""ll!lliir O .................. -nilln.- O -1111111." O
lólaminmiirigair.
Jól í hreysi og höllum
hringja klukkur nú inn.
Jól, með fjörðum og fjöllum —
fæddur meistari þinn.
Berast hergmál um hlíðar,
boða hækkandi sól.
Hljómar víðar og víðar:
Vinir, gleðileg jól!
Já, blessuð jólin eru að koma. Heimurinn logar í heift
og hatri, fjandskap og' vígaferlum, en „þó mörg og stór
sé mannleg synd, mikln stærri er náðin“. Og stærsta
náðin frá alveldisins hendi eru blessuð jólin, og alt i
samhandi við þau. Hver man ekki eftir jólasögunni
hennar Selmu Lagerlöf, þegar fátæka konan ól barnið
sitt í hellisskúta á jólanóttina, og maðurinn hennar fór
að sækja eld inn í skóg, þar sem viltir hjarðmenn vöktu
með varðhundana kringum bál, sem þeir höfðu kveikt
sér til liita, en hjörðin lá og jórtraði. Hann hað þá að
gefa sér eld. Hann mátti fá liann, ef hann gæti tekið
hann með sér, og þeir hæddust að honum. Hundarnir
göptu en þeir hitu liann ekki. Hann stiklaði á bökum
kindanna, en þær lireyfðu sig ekki. Hann tók eldskíði i
treyjulafið sitt, en það brann ekki, og hann komst heim
með eldinn og það varð hlýtt og hjart í hellinum. En for-
ingi hirðanna elti liann til að vita, hverjum undrum
þetta sætti, og fékk þá að vita, að englar Guðs liefðu
boðað frið og velþóknun á jörðu; kristnir menn héldu