Kirkjuritið - 01.12.1940, Blaðsíða 50

372
Garðar Svavarsson:
Nóv.—Des.
vernr, svo hverfið þið — og birtist þar aftur næsta sunnu-
dag. Það er aðeins einn prestur, sem liefir neytt mig til
að hera virðingu fyrir sér. Eg kyntist honum erlendis og
komst ekki hjá því að hafa hann talsvert fyrir augum.
Hann var á þönum frá morgni til kvölds meðal sjúkra og
bágstaddra, meðal glæpamanna og vændiskvenna og oln-
bogabarna. Það er einasti presturinn, „sem eg hefi fallið
fyrir.“ — Þannig orðaði hann það.
Þetta er aðeins mynd, en þetta er ekki rangfærð mynd,
í henni kennir lijartsláttar tímans nú. Þessar kröfur um
návist prestsins í öllum aðstæðum, þær eru uppi með söfn-
uðum okkar nú — alstaðar, bæði i sveit og borg gefast
tækfæri til að verða við þeim — enda þegar Jesús sendi
lærisveina sína frá sér, þá sendi hann þá ekki aðeins til
að prédika, heldur og til að leggja hendur yfir sjúka og
tækna og líkna og blessa.
Eg veit, sem betur fer, að íslenzk prestastétt kann marg-
ar slíkar sögur að segja af blessunarlegum afskiftum, af
margskonar meinum hins daglega lífs.
En þessar kröfur eru að vaxa, liinn svonefndi „realismi“
hefir skerpt þær. Það eru margir, sem taka í axlir okkar
nú og minna okkur á þær. — Og ákaflega væri það hyggi-
leg „diplomati“ — svo að eg enn noti það orð — fyrir
íslenzka kirkju, að nota til fulls og með árvekni þau dá-
samlegu tækifæri, sem einmitt þessar kröfur skapa. Á
þessu sviði tengjast þau tengsl milli prests og safnaðar,
sem e. t. v. eru öllum öðrum tengslum sterkari, og liingað
er e. t. v. að sækja þá sterku steina, sem hezt duga í þær
varnir, sem eiga að standast, hvaða tímar, sem koma.
Það er enn einn tengiliður milli prests og safnaðar, sem
eg vil nefna hér, og það eru unglingarnir og börnin.
Um þennan lið hefir undanfarið verið mikið rætt í
prestahóp, svo að eg hefi litlu við að bæta. Eg hefi undan-
farið haf t barnaguðsþjónustur með höndum og hefi reynslu
fyrir því, að þar er lifandi, viðkvæmur tengiliður við for-
eldrana og við söfnuðinn.