Kirkjuritið - 01.12.1940, Blaðsíða 21

Kirkjuritið.
Frans frá Assísí.
343
einnig segja, að liann hafi, frá mannlegu sjónarmíði,
verið kominn upp á hæsta tindinn. Hann bjó sig með
föstu og bæn undir hátíðisdaginn mikla, krossmessuna
að hausti. Nóttina fyrir var liann alla á bæn. En er fyrstu
geislar morgunsólarinnar vermdu hann eftir næturkuld-
ann, sá hann birtast undursamleg'a mynd. Engill ftaug lil
lians á útheiddum vængjum frá sjóndeildarhringnum og
vakti honum óumræðilegan fögnuð. í miðjum ljómanum
sást kross, og var engillinn negldur á hann. Þegar sýnin
hvarf aftur, fann Frans til sárra líkamskvala. Sál lians
komst við af insta grunni og fálmaði og leitaði að merk-
ingu þessarar vitrunar. Þá sá hann alt í einu sáraför
frelsarans á líkama sinum, og þau ör bar hann síðan til
dauða. Nokkuru síðar kvaddi hann fjallið hinzta sinni.
Áður en önnur fjöll fólu tind þess sýn, steig hann af hesti
sínum, kraup á kné og mændi þangað: „Vertu sælt, Guðs
fjall, heilaga fjall, sem Guði þóknast vel að taka sér
hústað á. Vertu sælt, Vernafjall. Guð blessi þig, Faðir,
Sonur og Heilagur andi. Hverf þú í friði. Við sjáumst
ekki framar.“ Hægt og' liægt þurru Frans heilsa og kraft-
ar. Þá var það eitt mesta yndi hans að yrkja og svngja
lofsöngva. Hann leitaði sér lækninga, en öll hjálp manna
náði skamt. Loks spurði liann lækni, hvort hann liygði
sér líf. „Ég er ekki hræddur við dauðann“, sagði hann,
„ég lifi i svo nánu samfélagi við Guð, að mig gildir einu,
hvort ég lifi eða dey.“ Læknirinn svaraði, að hann ætti
ekki Iangt eftir. Þá breiddi Frans fagnandi úl faðminn
og hrópaði: „Velkominn, bróðir dauði.“ Svo gjörði hann
hoð eftir tveimur vinum sínum og hað þá að syngja með
sér sólarljóðin, sem hann hafði ort. Og þeir sungu saman:
„Hæsti, almáttugi, góði drottinn Guð. Þitt er lofið,
dýrðin, heiðurinn og vegsemdin. Guð minn lofi allar
skepnur, og fyrst og fremst móðir vor sólin, sem flytur
oss daginn, færir oss ljósið. Ó, drottinn, hún er ímynd þín.
Lofaður sé Guð fyrir bróður vorn mána og stjörnurn-
ar, sem hann hefir sett á himininn, mildar og skærar.