Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 6

328
Þórunn Richardsdóttir:
Nóv.—Des.
að það átti að loga alla nóttina, — en auðvitað sofnuðu
þau undir eins, nieð gjafirnar sínar undir koddanum.
I Kirkjubæjar kirkju í Hróarstungu var lil, fram undir
síðustu aldamót, útskorið Maríulíkneski með Jesúbarnið
í fanginu. Hefir það sennilega fylgt kirkjunni framan
úr kaþólskum sið. — Óteljandi voru þær pílagrímsferðir,
sem börn og' unglingar safnaðarins áttu upp á kirkju-
loftið, til að skoða þessa mynd, en þau skoðuðu liana
ekki sem brúðu eða leikfang, lieldur með einkennilega liá-
líðlegum fjálgleik; var sem einhver innri lwöt seiddi þau
þangað. Það hefði verið eins mikil synd að varna þeim þess,
eins og að neita þeim um vatu að drekka. — „Mér finst alt-
af jólin vera komin, þegar ég sé þessa mynd,“ sagði ein
litla stúlkan, og skein af henni hreinskilnin. — Mörgum
árum síðar kom fullorðin kona inn á þjóðminjasafnið í
Reykjavík. Safnið var þá geymt í einhverju millihils-
ástandi uppi á lofli í Landsbankanum. Konan leit tóm-
látlega á gamla dótið í kringum sig, og' varð reikað yfir
að vegg, þar sem stóðu nokkurar tréskurðarmyndir. En,
drottinn minn! Hvað sá hún? Gamla Maríumyndin frá
Kirkjubæ var þarna komin. En riú var komin ljót sprunga
í fótstallinn, og andlitin bæði sködduð, en sama seið-
magnið fylgdi myndinni. —- Jæja, það sá enginn maður,
Iivað konan gerði, en hún kraup við myndina, þrýsti
henni að harmi sér, og vætti liana með tárum sínum.
Tómlætið var horfið. Barnslundin hafði vaknað í brjósti
hennar. Konan var alin upp í Kirkjubæjarsókn, og þessi
mynd minti liana enn ú jólin þar.
Ég var einu sinni í sjúkrahúsi um jól; það var í ókunnu
landi. Ég var léleg í málinu, — kom þangað 15. des. og
þekti ekki nokkurn mann. Á jólanóttina töluðu stallsyst-
ur mínar mikið um það, hvað þær mundu fá margar
heimsóknir, gjafir og bréf næsta dag. Ég átti ekki von
á neinu, og lá við að vorkenna sjálfri mér vinaleysið