Kirkjuritið - 01.12.1940, Blaðsíða 14

336
Ásmundur Guðmundsson:
Nóv.—Des.
og' hreinni en nokkur ykkar getur gjört sér í hugarlund“.
Á því svari sést, að úrslitastund er runnin upp í lífi lians.
Hann hefir skorið á síðustu böndin, sem binda hann við
líkamsnautnir. Hyldýpi hefir myndast milli hans og
vina hans.
Skömmu siðar skiftir Frans klæðum við beininga-
mann og tekur sjálfur að beiðast ölmusu til þess að
reyna kjör beiningamanna. Hann liygst þegar hafa unnið
stóran sigur, en atburður kemur fyrir, sem færir honum
heim sanninn um það, að svo sé ekki enn. Hann hittir á
reið sinni lioldsveikan mann hörmulega til reika. Hann
kastar til hans peningi, en snýr svo hestinum undan sem
hvatast gagntekinn af hryllingi. Rétt á eftir vaknar þó
iðrunin. Hann flýtir sér aftur til lioldsveika mannsins,
kyssir auðmjúklega á hönd lionum, hiður hann fyrir-
gefningar, gefur honum hest sinn og alt, sem hann á.
Því næsl leitar liann á fund holdsveikra manna og þjón-
ar þeim um hríð.
III.
Eftir þetta taka vinir Frans að snúa við honum baki,
og hann sér, að „lífsins braut er í sannleika þröng“. Eng-
ir aðrir skilja enn þær hugsjónir, sem liann er koma auga
á. Erfiðastur reynist honum faðir hans, svo að hann fer
að þrá algeran skilnað við æskuheimili sitt. Hann kýs
sér nýtt heimili, hrörlega kaijellu í útjaðri Assísí, inni
i grenilundi og kyprusviðar. Þar er altari af steini og
róðukross yfir. Kristsmyndin horfir niður, og stafar ljómi
al' svipnum. Það er eins og öll þjáning sé horfin fyrii'
fagnaðar og friðarhoðskapnum mikla: „Ivomið til mín,
allir þér, sem erfiðið og þunga eruð hlaðnir, og ég mun
veita yður hvíld.“ Einhvern dag baðst Frans fyrir við
altarið á þessa leið:
„Mikli og dýrlegi Guð og þú, drottinn Jesús, ég bið
þig, láttu Ijósið þitt leggja inn í hugarmyrkur mín. Elska
mig, drottinn, svo að ég í öllu breyti aðeins eftir lieilög-