Kirkjuritið - 01.12.1940, Blaðsíða 32

Nóv.—Des.
Ég leit hann sem barn.
(Vilhelm Birkedal).
Ég leit hann sem barn vafinn árroöans eldi,
hans auga var stjarnan, er leif’traði að kveldi,
liann lék við mig hugljúft og harma mér bæ'tti,
þá heiðríku daga ei krossskuggans gætti.
Ég leit hann í æskunnar eldmóði og þrótti,
þá andinn af ljósþrá mót himninum sótti.
Hann sál minni tyfti, því lága ég gleymdi,
hans Jjós yfir lielvegi og grafirnar streymdi.
Ég fullvaxinn leit hann, er húmaði að hausti,
og lijartað var svift bæði gleði og trausti,
þá guðsorðið dagljóst mér sekt mína sýndi,
og sífeldur ót'ti við dauðann mig píndi.
Þá fyrst það, að náð hans ei þrýtur, ég þekti,
og þá fyrst ei lengur mig krossskugginn blekti.
Þá fyrst lærði hjartað að blessa þá byrði,
er bundin var sál minni af líknsömum hirði.
Þá fyrst það ég vissi: I veraldarriki
ei var neinn og er, eða kemur hans líki,
og þá lief ég lýst því: I lífi og dauða
ég ijái honum fylgd jafnt til sældar og nauða.
Þá lief ég þvi týst, að í faðm hans ég flýi
sem fyrrum til móður, er byrðarnar lýi,
þar eymd minni og fátækt ég líka vil leyna,
í lífsfaðmi hans er mitt lijálpræðið eina.
I siðasta geislanum sé ég hann stendur,
og sjúkur ég rétti honum magnþrota liendur,
með brestandi augum og fjörið á förum
ég fagna honum glaður með brosi á vörum.
Guiinar Ávnason frá Skútustöðum þýddi.