Kirkjuritið - 01.12.1940, Blaðsíða 20

342
Ásmundur GuÖmundsson:
Nóv.—Des.
Hann elskar alla frá
sólinni til ormsins, sem
vér troðum fótum.
Ilann finnur andvar])
rísa frá öllu, sem lifir,
líður og deyr, og skil-
ur, að það á sinn þátt
í Guðs mikla verki. Og
hann er sjálfur hinn
litli bróðir þess alls.
Vinur hans vildi eitt
sinn reyna auðmýkt
lians og kallaði á eft-
ir honum þar sem hann
fór: „Af liverju þig, af
hverju þig, af hverju
þig“? „Hvað ertu að
segja“? hrópaði Frans
að lokum. „Ég er að
segja það, að allir elti
þig, allir þrái að sjá þig, heyra þig, hlýða þér, og þó ertu
hvorki fallegur, lærður né vel ættaður. Hvað veldur því, að
það skuli vera þú, sem heimurinn þráir að fylgja“? Þegar
Frans lieyrði þetta, horfði hann til himins ljómandi aug-
um, féll á kné og lofaði gæzku Guðs langa stund. Því
næst sneri hann sér að vini sínum og mælti: „Þú vilt
vita, af hverju það er ég, sem menn fylgja. Þú vilt vita
það. Það er af því, að augu hins liæsta hafa viljað það.
Hann vakir stöðugt yfir vondum og góðum. Og af því að
augun Iians heilögu liafa ekki fundið meðal syndaranna
neinn minni mann, ófullkomnari né syndugri, þá hefir
hann valið mig til að vinna dásemdarverk sitt.“
y.
Á síðustu árum æfinnar átti Frans nokkura sumar-
dvöl á Vernafjalli til þess að búa sig undir dauðann einn
í friði og yndi náttúrunnar. I andlegum skilningi má
Frans frá Assísi.