Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 48

370
Garðar Svavarsson:
Nóv.—Des.
„Enginn, sem leggur hönd sína á plóginn og lítur aftur,
er hæfur“.
Og ef til vill læðist til okkar einhversstaðar frá hlý hönd,
sem við skiljum og þá vitum við, að þrátt fyrir alt var þó
ekki alt til ónýtis.
Okkur tekst áreiðanlega öllum misjafnlega í stólnum.
Sumum tekst þar ágætlega. Nöfn nokkurra fyrirrennara
okkar eru skráð gullnum stöfum í sögunni vegna afburða
liæfileika og atorku á þeim vettvangi. — En hvort tengslin
við söfnuðina knýtast bezt þar, það er mjög vafasamt.
Ef farið væri að vega það og meta og sannprófa, hvernig
orka okkar sem presta nýttist hezt, hvar fæstar orkuein-
ingar okkar í starfinu færu til spillis, en flestar yrðu að
notum, þá held eg, að úrskurðurinn yrði á sviði hins per-
sónulega samfélags og hinna persónulegu kynna.
Og eg liika ekki við að láta í ljós þá sannfæringu mína,
að það er á þeim vettvangi, sem hin innilegnstn og nán-
ustu tengsl skapast á milli prests og safnaðar.
Auðvilað veit eg, að eg er ekki að segja neitt nýtt.
Húsvitjanir og heimsóknir í gleði og sorgaraun hafa
verið fastur liður í prestlegu starfi um óratíma.
En nýir tímar skapa ný viðhorf. Og eg held, að vegna
þeirra dökku skýja, sem nú eru á lofti og sem vekja ó-
sjálfrátt hugboð um, þegar alt er skoðað ofan í kjölinn, að
kristin kirkja í heiminum eigi e. t. v. þrengingar fyrir
dyrum, eg held vegna alls þessa, að þá megum við ekki
setja okkur úr færi um, stundinni lengur, að beita allri
okkar orku einmitt á þeim vettvanginum, sem vænlegast-
ur er til staðfasts og gagngers árangurs, á sviði hins per-
sónulega samfélags og liinna persónulegu kynna.
Nú, þegar alt hringsnýst og mörgu er steypt um koll,
er alveg sérstök ástæða til að vera viðbúinn, og eg held,
að við getum ekki á nokkurn hátt búið okkur betur undir,
styrkt betur varnir okkar um æðsta verðmætið, sem þjóð
vor á, heldur en með því að ganga fyrir hvern mann,
heldur en með því að taka okkur til fyrirmyndar þá