Kirkjuritið - 01.12.1942, Page 34

336
P. Wishaw:
Nóv.-Des.
höfuðið dapur í bragði, en fór þó að reyna að fullnægja þessari
ósk mannsins. Sannleikurinn var sá, að hann hafði ekki borðað
sig saddan í mörg ár, og var því ekki meira en hálfdrættingur að
kröftum; en — sér til mestu furðu — fann hann þó, að hann
gat borið meidda manninn, án mikilla erfiðismuna.
„Þannig gefur góður drottinn styrk á tímum neyðarinnar, jafn-
vel þeim, sem veikastir eru“, hugsaði presturinn með sér.
En sjúklingurinn í fangi hans tók til máls, eins og hann svar-
aði liugsuninni: „Ekki í vorum eigin- mætti megurn vér hrósa
sigri, heldur einungis hans“.
„Þú talar viturlega, sonur minn“, mælti prestur, og hann bætti
við: „Maður gat naumast ætlað, að þú værir svo léttur, því að þú
ert meðalmaður á vöxt; þó á ég hægt með að bera þig, og er
það sönnun máli þínu; en, hérna er nú húsið mitt; ég ætla að
leggja þig á rúmið mitt, og athuga meiðslin'".
Sjúklingurinn var þakklátur, þó að hann mælti fátt. Hann dvaldi
hálfan mánuð hjá prestinum, sem lét sér mjög ant um hann.
Alian þann tíma gaf hann honum af mat sínum, sem þó var ekki
til tvískifta. — Að þeim tíma liðnum þóttist gesturinn ferðafær.
og' kvaddi. Hann var mjög þakklátur og bros hans, þegar hann
kvaddi velgerðamann sinn, var eins og þegar sólargeisli brýzt
í gegnum ský. „Þú hefir reynst mér góður vinur, faðir sæll“,
sagði hann. „Eg hefi legið í rúminu þínu, en þú hefir orðið að
liggja á stólum; þú hefir gengið svangur, af því ég hefi etið mat-
inn þinn, — en, — þú hefir aldrei kvartað. — í staðinn get ég
nú aðeins gefið þér þakklæti mitt og þetta litla rósatré. Vökv-
aðu það um hádegið í dag, og mun það þá bráðum bera nóg blóm
á altarið þitt“.
Presturinn blessaði sinn nýja vin og fylgdi honum til dyra.
Rósatréð set'ti hann í blómsturpott, sem hann fylti með mold.
„Eg ætla að vökva það klukkan tólf“, sagði hann og hló, — „af
því að aumingja Pierre óskaði þess, þó að ég geti nú ekki séð, að sá
tími sé öðrum mætari“. Kl. 12 var faðir Montresor önnum kafinn
að skíra barn. Eftir á mintist hann þess, að gestur hans hafði
mælt með hádeginu sem bezta tíma til að vökva rósartréð, svo að
hann vökvaði það með vatninu, sem hafði verið blessað, og not-
að við skírnina.
Það höfðu virzt vera aðeins fáir blómknappar á rósartrénu,
þegar presturinn gróðursetti það; en þegar hann athugaði það
næsta dag, varð hann frá sér numinn að sjá, að það var gersam-
Iega þakið af dásamlcgum, útsprungnum rósum. Aldrei hafði liann
séð jafn yndisleg blóm. Þar voru rauðar og hvítar þroskaðar
Ijómandi rósir, sem glöddu augað, og fyltu loftið umhverfis