Kirkjuritið - 01.12.1942, Qupperneq 45

Kirkjuritið.
Jólanólt.
347
vekur hugsanir um furðulega hluti hjá mörgum. Á þeirri nóttu,
segir gömul trú, skína stjörnur himins bjartar en ella; enda urðu
þá þeir atburðir, sem hið gamla, heilaga jólaguðspjall skýrir frá.
Þessi nótt bpinir hugum manna á æðri leiðir, og lætur þá renna
grun í, að veröldin sé þrátt fyrir alt veettvangur hins dýrðlegasta
máttar og fleira sé þar að gerast en hávær tíðindi o" i!l, er dag-
lega berast um æðisgegna menn og vélar.
Jólaguðspjallið, hinn helgi boðskapur þessarar nætur, er þann
veg tjáður, að svo virðist sem börn og stórskáld njóti hans bezt.
Vér, sem ekki erum gæddir náðargáfum skáldsins. skulum því taka
við honum eins og börn. Enda mun svo til ætlast. En lif heims-
ins í dag er þó ekkert barna gaman. Þrátt fyrir vísindi og tækni
og öll þau lífsþægindi, sem það hefir á boðstólum virðist heimur
þessi. sjaldan eða aldrei hafa verið jafn heillum horfinn og nú.
Hversu dásamleg er þá ekki koma hinnar' helgu nætur. Andar-
tak breiðir hún þó blæju friðar og hljóðleik.i ytir hrjáða jörð.
í stjörnuskini hennar sjáum vér fjárhirðana á Betlehemsvöllum
gæta hjarðar sinnar. Og þar sjáum vér engla koma og þar ljóm-
ar dýrð drottins og herskarar himins syngja Guði lof og um frið
á jörðu. Og þar hljómar hinn dularfulli boðskapur í fyrsta sinni,
að frelsarinn sé fæddur. Og þegar vér höfum skundað með hirð-
unum til að sjá, hvað orðið er, kemur það í ljós, að það er að-
eins lítið mannsbarn bláfátækrar móður. er fæðst hefir. En þessi
umkomulitli hvítvoðungur er Jesúbarnið, frelsari heimsins. „Hví-
líkt djúp ríkdóms og speki og þekkingar Guðs. HVersu órann-
sakandi dómar hans og órekjandi vegir hans“.
Jólagjöfin einstæða og algilda er drottinn Kristur. „Því að svo
elskaði Guð heiminn, að hann gaf son sinn eingetinn. til þess að
hver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft líf“. Þetta
ar fagnaðarefni jólanæturinnar og þess heilaga hátíðisdags, sem
fer í hönd. Þetta á líka að vera fagnaðarefni allra vorra æfidaga.
Jól skyldum vér ávalt bera í hjarta. Allir kristnir menn halda
jcl og hafa haldið í nærfelt 2000 ár. Hvernig getur þá staðið á því,
að líf kristinna þjóðfélaga er enn undirorpið ósköpúm stríðs og
blóðsúthellinga? Og hvernig stendur á því, að þegar ekkert stríð
er, virðist stór hluti mannfólksins í heimi óþrjótandi orku og alls-
nægta bókstaflega ekkert hafa þar að gera. Þá er ekki einu sinni
hægt að nota hann til þess að verða vélunum að bráð. Það er
í raun og veru hálf leiðinlegt að vera að spvrja þessara spurn-
inga. Það virðist hafa borið heldur lítinn árangur hingað til.
Ár eftir ár eru þær spurðar, og ár eftir ár er þeim svarað. Og
hvað hefir meira áunnist? Það veit ég ekki. Kanske þetta sé
bara einskonar leikur, jafnþýðingarlítill fyrir lífið, eins og jóla-