Kirkjuritið - 01.12.1942, Síða 38

340
P. Wishaw:
Nóv.-Des.
fram spítalaveggnum, og það mun seðja hungraða og græða sjúka
lengi eftir að þú ert dáinn og grafinn“. „En biskupinn, — bisk-
upinn! Þú heyrðir ekki, hvað hann bar inér á brýn“, sagði prest-
urinn. En sýnin svaraði, að einn væri æðri öllum biskupum og sá
mundi blessa rósina og starfsemi hennar. „Vökvaðu hana í dag,
klukkan 3 á nóni“. Með þeim orðum hvarf sýnin. Svo að presturinn
staulaðist heim til sín, úrvinda af þreytu, og gróðursetti rósina
tafarlaust undir veggnum á sjúkraskýli sínu. Klukkan var
nærri 3, og ekki dropi til af skírnarvatni.
„Eg hefi gert mig sekan, bæði í heimsku og synd, að taka
mark á draumum", andvarpaði presturinn. „Nú hefi ég drepið
rósina, með því að flytja rótina úr stað, — og þá er spítalinn
ininn úr sögunni“. En undarlegur atburður gerðist. Meðan hann
stóð þarna þreyttur, og blés mæðinni, var klappað á handlegg-
inn á honum. Það var mögur og þreytuleg kona með barn í fanginu.
„Faðir“, sagði hún. „Eg er úrvinda af þreytu, og aðframkomin.
Geturðu veitt mér húsaskjól, og eitthvað að borða? Ef ég dey,
þá deyr barið mitt líka, en — hún er óskírð".
„Nú veit ég fyrir víst* að herskarar himnanna eru mín megin“,
hugsaði presturinn. Við konuna sagði hann: „Fyrst það, sem
meira er um vert, en það er að skíra barnið; svo hið minna, sem
er að veita þér og henni aðhlynningu í þessu koti, þar sem þú
skalt hvíla þig og dveljast eins lengi og þú vilt. Svo að konan hrest-
ist og barnið var skírt og fór vel fram. En rósartréð klifraði upp
eftir skýlisveggnum, þangað til það, á einu eða tveimur árum
huldi hann gersamlega; mestan tíma ársins þakið fegurstu blóm-
um. Konan lærði hjúkrun og fórst það vel, því að blessun hvíldi
yfir húsinu, jafnvel meiri cn menn grunaði, og voru færðir þang-
að sjúklingar úr öllum áttum, því að það orð lék á, að sérstök
hylli verndarvættanna hvíldi yfir stofnuninni. Jafnvel eftir að
gamli presturinn dó, hélt spítalinn hans áfram líkarstarfsemi
sinni, því að aldrei brást aflgjafi hans, rósartréð, og blóm þess
héldu framvegis sínu eigin sérstaka gildi á blómatorginu.
Stundum gaf litla stúlkan hnapp eða blóm einhverjum, sem
fram hjá gekk, og þó að viðtakandi vissi ekki af því, þá fylgdi
jafnan sérstök blessun blóminu. Ef yngismær fékk það, þá kom
máske með því ást þess, sem hún þráði.
Mæðrum færði það einnig heill, sneri ef til vill barni hennar til
betri vegar, sem hafði vilst af réttri leið. — Allir, sem eignuðust
blóm af þessari undrarós, fengu með því uppfyllingu óska sinna.
Þó gat hvorki barnið, sem gaf, eða hinn hamingjusami, sem hlaut
blómið, vitað, hvernig lá í hinni leyndardómsfullu blessun, sem
bjó í rósartrénu prestsins.