Kirkjuritið - 01.12.1942, Blaðsíða 36

338
P. Wishaw:
Nóv.-Des.
skýlinu miðaði vel áfram, þar til það var fullgert að utan — þak
og veggir.
Þá var byrjað að setja niður rúm, og annað sem þurfti innan-
stokks; — og bráðlega, — rétt þegar vantaði viku upp á árið frá
þeim degi, sem presturinn eignaðist rósatréð, þá stóð Iíknar-
stofnunin þar algjör, fögur og fullkomin, í sinni röð.
„Húsið verður opnað til afnota á Dýradag“, sagði presturinn.
„Biskupinn hefir skrifað og tilkynt mér, að hann yrði þá við-
staddur; já, hann skal sjá árangurinn af starfi mínu, Guði til
vegsemdar, og fátæklingum hans til blessunar1-.
Þessu næst beindist athygli hans að því, hve messuklæði hans
voru orðin fornfáleg, og óhæf með öllu fyrir hina helgu athöfn,
sem í vændum var. Hann mundi fyrirverða sig, ef biskupinn og
önnur stórmenni sæju hann í þeim. Það var sök sér að nota þau
hversdagslega, þegar ekki voru viðstaddir nema fátækir þorps-
búarnir; — en núna, mikil ósköp! — Auðvitað varð hann að fá
sér nýjan messuskrúða, fyrir hina miklu athöfn. En, — hamingj-
an góða. Pyngjan hans var tóm. Einkatekjur hans náðu ekki lengra
nú en í gamla daga, — þrátt fyrir skerfinn til spítalasjóðsims.
Ef nokkuð var, þá var hann jafnvel enn fátækari en áður, því að í
trausti til velgengi sinnar á aðra hönd, þá hafði hann eytt tekj-
um sínum helzt til hvatvíslega á hinn bóginn, — gleymandi því,
að persónulega hafði hann engan veginn auðgast á blómasölunni.
„Ég verð að nota rósapeningana eina viku“, ákvað hann. „ií
sjálfu sér þarfnast ég messuklæðanna vegna spítalans; það þarf
að verða hátíðleg húsgerðarveizla, þegar hann er opnaður til af-
nota, og þá verð ég þó að vera þokkalega til fara. Því er ekki
nema réttmætt að færa þann kostnað á spítalareikninginn“. En
honum til skelfingar, brá svo við þennan dag, að litla rósin bar
aðeins fáein vesældarleg blóm og næsta dag varla neitt. Prest-
urinn athugaði hana í örvæntingu. Hún hafði aldrei brugðist áður.
Það var ögn af skírnarvatni eftir í skálinni, sem hunn geymdi
það í, og helti hann því nú varlega gegnum síu yfir plöntuna; en
þá var eins og færi kuldahrollur um litla rósartréð, og þeir fáu
blómknappar, sem voru á því áður, visnuðu nú á augabragði
og dóu.
Þá opnuðust augu prestsins og hann hrópaði: „Ég hefi syndgað,
— ég er ranglátur ráðsmaður“. — Og hann fór með nýju messu-
klæðin, sem hann hafði keypt, til búðarmannsins, sem seldi þau.
„Þú verður að taka við þeim aftur“, sagði hann, „því að ég hefi
enga peninga til að borga þau með“.
Þá fór hann heim, og baðst fyrir, og innan tveggja daga stóð
rósatréð einu sinni enn í fullum blóma.