Kirkjuritið - 01.12.1942, Blaðsíða 37

Kirk.juritift’.
Rósin prestsins.
339
Biskupinn kom, þegar sjúkrahúsið var vígt. Honum fanst ekki
til um, þegar hann sá prestinn í hinum útslitnit messuklæðum. „Þú
ert nú orðinn efnaður maður, bróðir“, sagði hann, „þú hefðir
átt að verja nokkurum frönkum til að klæða þig sómasamlega í
þjónustu drottins. Eg hefi heyrt, að þú værir óvenjulaginn á að
rækta blóm á sölutorgið; varastu að vanrækja það, sem alvarlegra
er, samkvæmt köllun þinni“.
Faðir Montresor roðnaði af blygðun, en hann sagði ekki neitt.
III.
Að skilnaði sagði biskupinn: „Það var fallega gjört af þér,
bróðir, að reisa þessa litlu líknarstofnun, og ég hefi sýnt vel-
þóknun mína með því að vera hér viðstaddur í dag, en nú þegar
öllu er lokið, þá get ég sagt þér það, að ýmsar sögur eru sagðar
út á við um prestinn, sem vanrækir skyldustörf sín, fyrir hjá-
verk í hagsmunaskyni; og ennfremur er það vítavert af presti
að auvirða sig með því að verzla með garðávexti. Minstu þess
sem ég hefi sagt, og breyttu samkvæmt því, sem samvizka þín
segir þér“.
Þetta kom eins og reiðarslag yfir blessaðan prestinn. Allur
heimurinn, þ. e. a. s. hvert mannsbarn í prestakallinu, vissi það
vel, að faðir Montresor hafði aldrei vanrækt skyldustörf sín;
hvorki menn eða málefni höfðu dregið athygli hans frá þeim.
En orð biskupsins höfðu þó ýft skap hans, svo að hann gekk
yfir til borgarinnar til að finna blómasalann, sem var vanur að
kaupa af honum rósirnar.
Erindið var að spyrja um, hvaða verð myndi fást fyrir rósar-
tréð, ef það væri selt með öllu saman. „Ég má ekki lengur selja
af því blómin“, hugsaði hann, „en spítalinn má til að starfa;
engin hjúkrunarkona er ráðin, og ekkert fé til að kaupa fyrir
meðöl né matvæli handa sjúklingunum, — tréð verður að seljast".
Kaupmaðurinn varð frá sér numinn af gleði, þegar hann heyrði,
að hið dásamlega rósartré væri til sölu.
„Ég vil greiða yður 2000 franka fyrir það“, sagði hann, ,,og ef
tréð reynist eins arðberandi og ég býst við, þá lofa ég ennfremur
að gefa sjúkraskýlinu árlega 200 franka“.
„Ég ætla að hugsa mig um, og læt yður seinna vita ákvörðun
mína“, sagði presturinn dapur í bragði og fór leiðar sinnar.
Það var nokkurra mílna vegur til borgarinnar og hiti mik'ill.
Presturinn var orðinn þreyttur, og settist niður til að hvíla sig.
Hann féll í svefn, og í svefninum birtist honum sá, sem hafði
gefið honum rósatréð og bað hann fyrir alla muni að selja
það ekki af hendi. „Þú skalt gróðursetja það“, sagði hann, „með