Kirkjuritið - 01.12.1942, Blaðsíða 47

Kirkjuritiö.
/
Jólanótt.
349
þeirra búið slys, sem ekkert gull, veraldargaeði, vísindi né tækni
geta nokkurn tíma spornað við né bætt úr. Því að þetta, sem alt
er í sjálfu sér góðir hlutir, verður einmitt til þess að valda tor-
tímingunni, þegar ekki er kunnað með það að fara. f gamalli
sögu íslenzkri er sagt frá karli nokkurum, sem bjó sér til gerfi-
menn til að róa bátnum sínum. En einhverra hluta vegna skorti
hinn kunnáttusama rnann kraft til að hafa nógu sterk tök á þessurn
tilbúnu afkvæmum sínum. Sagan endaði því þannig, að þeir reru
bátinn í kaf með öllu saman. Óþarft mun að afvatna sögu þessa með
Iangri heimfærslu. Aðeins skal þess minst, að bíði nú svipuð
örlög menningarinnar, eins og ýmsir spá, er það af því, að menn
verða þá sjálfir orðnir líkari vélum en sinni upprunalegu mynd;
skynlausir í dýrð drottins og hjörtu þeirra einungis sem þrýsti-
dælur, eins og kallað er í náttúrufræði, en ekki lengur bústaðir
jólaljóss og gleði.
„Sjá ég stend við dyrnar og kný á“, segir drottinn. Það er erf-
iðara að úthýsa barni en fullorðnum, þessvegna skipa jólin önd-
vegi daganna. Á jólanótt kemur hann til vor í líki hvítvoðungs-
ins frá Betlehem. Getum við úhýst þeim gesti? Það hygg ég
tæpast. Biðjum því, að hann vilji með oss vera og gera jólagleði
vora sanna og heila.
Þorst. Björnsson.