Kirkjuritið - 01.10.1943, Síða 34

296
Kaj Munk:
Október
afsakanir fyrir lögbroti sínu. Hann var ástfanginn í
þessari konu, og það er karlmanni lieiður að geta gefizt
á vald sterkri tilfinningu. Þessi samúð gæddi hann krafti
til konungsstarfans og kom þannig öllum keisaraætt-
leggnum og ríkisheildinni að gagni. Já, rétt skilið, er það
eingöngu vegna þjóðarinnar, að hann fæst til að hrjóta
lögin. Og þjóðin er ánægð, og allt gengur með friði og
spekt, eins og sakir standa, langtum hetur en við hefði
mátt húast á þessum óróatímum með fjandmenn innan
lands. Já, í rauninni mætti segja, að mikið væri að
þakka.
Og svo kemur þessi holi liandan úr eyðimörk-
inni með annan eins hégóma og sannleikann og ætlar
að setja krúnuna í múrinn og stanga niður allri þessari
vönduðu höll, sem Heródes hefir reist í sveita sins and-
litis og stritast enn við að lialda uppi.
Það er athyglisvert, að Skírarinn leggur ekki út í við-
ræður við þessa slepjugu eðlu. Hann lætur sér nægja að
lýsa yfir skýrt og skorinort: „Þú mátt ekki eiga hana“.
Jóliannes kom með öxi réttlætisins. Heródes var ein-
ungis smágrein á stórum stofni ranglætisins. En livort
heldur liann var stór eða lítill, þá var dómurinn yfir
honum kveðinn upp. Þennan kvistling varð að stýfa af.
Hans liátign hóf auðvitað ekki heldur viðræður. Hann
gerði boð eftir handjárnunum. Þannig hefir það gengið
æfinlega. Sannleikurinn getur heitt orðinu, en lýgin
saxinu og hlekkingunum. Og þó heldur lýgin áfram að
ljúga, einnig að sjálfri sér, og gjöra sér í hugarlund, að
hún hljóti þá að vera sterkari.
Þá var Jóhannes hneptur í varðliald. Hann hafði
sagt það, sem hann þurfti að segja. Nú lukti um hann
dýflissumyrkrið, og hann gat fundið banasverðið hanga
yfir höfði sér. En inni i hjarta honum bjó Guðs friður-
inn, fögnuður góðrar samvizku.