Kirkjuritið - 01.12.1949, Síða 45

SÉRA ÞÖRSTÉINN BRIÉM 299
6óð próf hafði hann leyst af hendi á námsárum sínum.-
Nú var gengið undir próf í skóla reynslunnar. Hann lærði
af því, sem hann leið. Einnig í þessu vildi hann feta í fót-
spor Jesú. Það endurómaði í hjarta hans:
Láttu sem þú sjáir ganga
sjálfan Jesúm undan þér.
Þung byrði var á hann lögð, en byrðin var borin með
bæn og lofgjörð. Hugrekki var honum gefið í ríkum mæli.
I marzmánuði síðast liðnum andaðist Kristín systir hans.
Kvöldið fyrir jarðarför hennar átti hann tal við mig. Varð
hann að tala með hvíldum. Hann langaði til að komast
í kirkju, er systir hans væri jörðuð. Sárþjáður komst
hann þangað. Það var í síðasta sinn, er hann kom í Dóm-
kirkjuna, en þangað hafði hann oft komið, hlustað eftir
orðinu og leitað að nýjum krafti við náðarborð Drottins.
I sárri þrenging var hugur hans næmur fyrir hinu heilaga.
Ég kom til hans, er hann var í sjúkrahúsi í Stokkhólmi.
Man ég hugprýði hans, man ég bros hans og leiftrandi
augnaráð. Hann talaði ekki um sjúkdóm sinn, en um guð-
fræði, kirkjumál, andleg ljóð og sálma.
Trúr var hann áhugamálum sínum, trúr allt til dauða.
Hlýðinn var hann orðinu: „Haf gát á sjálfum þér og
kenningunni." Postulinn ritar svo: „Segið Arkippusi:
Gættu embættisins, sem þú hefir tekið að þér í Drottni,
að þú rækir það vel.“ Þetta var einnig sagt við séra
Þorstein Briem.. Þetta vita þeir, sem til þekktu, að emb-
œttið var vel rækt. Hann var allur í orðinu, allur með
Hfi og sál. Trúr var hann allt til dauða. Þessi eldur brann
í hjarta hans á síðustu stund. Lofsyngjandi kvaddi hann
Þenna heim. Andlit hans ljómaði af gleði, er hann söng
sálmana. Fagnandi horfði hann fram á veg allrar ver-
aldar, og er ég kvaddi hann, blessaði hann mig.
Þessa mynd geymi ég. Henni skal ég ekki gleyma. Þá
sá ég, að hann studdist við hið sterkasta afl. Hann var
aðnjótandi þess kærleika, sem fellur ekki úr gildi. Um