Kirkjuritið - 01.12.1949, Blaðsíða 75

ÞAÐ, SEM í HENNAR VALDI STÓÐ
327
Og þó var hún enn líkari hinni konunni, sem braut alabast-
ursbuðkinn yfir höfði Jesú og smurði hann dýrum nardus-
smyrslum.
V.
Lotning hennar fyrir Kristi og kœrleiki til hans fóru sífellt
vaxandi. Hann var henni eins og Hallgrími Péturssyni Guðs
föður veru fegurst mynd.
„Ég bið af hjarta," skrifar hún, „að Guð almáttugur vilji
leiða mig og alla rétta veginn og gefa mönnunum rétta sjón á
honum, sem stendur á veginum og býður: Komið til mín allir,
þar er enginn undanskilinn, sem vill koma, ekki einu sinni ég."
Við sorgir æfinnar varð himinn Guðs hátignarhár henni svo
nærri. Og blessaðar himnahallir báru svip af mynd Frelsarans.
Þegar hún fann dauða líkamans nálgast, orti hún andláts-
bæn sína:
Þá Ijósið dags er liðið
og lokin æfibraut
og ég get ekkert skilið,
er að ber dauðans þraut,
þá beini eg brostnum augum
í bæn og trú til þín.
Æ, send þá hjálp af hæðum,
ó, herra Guð, til mín.
Og hana dreymdi draum, að hún stæði við veg og sæi mann
koma gangandi eftir honum. Skammt frá henni stóð barn. Og
þegar maðurinn gekk fram hjá barninu, þá Ijómaði svo mikil
9'eði af andliti þess. Og maðurinn gekk áfram þangað, sem
hún var. Þá sá hún, að það var Jesús Kristur. Og hún sá, hvað
hann var bjartur og fagur. Hún fylltist svo mikilli gleði í sál.
Og hún sagði við hann: „Ég elska þig, blessaði frelsari minn."
Þá sagði hann við hana: „Þú skalt fá að vera hjá mér, þegar
lífi lýkur."
VI.
Líf hennar allt var orðið lofgerð til Frelsarans. Ilmur smyrsl-
anna.fyllti húsið. Hún var einn af vottum hans, ein af mæðrum
kristninnar á okkar landi, sem varðveita hana frá kyni til