Kirkjuritið - 01.12.1949, Blaðsíða 107

SAFNAÐARBLÖÐ
357
a. s. hvað af efni blaðsins gefur tilefni til spurningarinnar.
Samt tel ég víst, að jákvæður árangur sé eigi lítill. Það er
nú svo komið, að hið talaða orð er ekki í miklum háveg-
um haft, einkum ef það er í ræðuformi. Sé það hins vegar
í frásagnarstíl, t. d. í söguformi og kallist upplestur, er
því öllu hærri sess settur. En hið ritaða orð er enn í met-
um með þjóð vorri. Ég tel því, að vér verðum að reyna
eftir megni að notfæra oss þann möguleika til þess að ná
til safnaðarfólksins. Vér megum ekki vera margorðir, því
að þá þreytum vér þessa óróagjörnu kynslóð. Og safn-
aðarblöð geta að sjálfsögðu ekki verið margorð og því
varla hætt við, að þau geti orðið þreytandi. Safnaðarblað
flytur boðskap í stuttu máli. Einnig snertir það við þeim
sálarstreng fólksins, að þetta sé blaðið þess. Að þessu
athuguðu tel ég það ávinning hverjum presti, sem vill
ná til fólksins (og það vilja vafalaust allir prestar), þótt
það komi ekki í kirkju til hans, að gefa út safnaðarblað,
ekki hvað sízt þar sem dreifbýli er.
Gáfaður og áhugasamur stéttarbróðir minn sagði við
mig í sumar, að hann hefði eitt sinn verið kominn að því
að gefa út safnaðarblað, en sér hefði hrosið hugur við
allri þeirri aukavinnu, sem það hlyti að kosta sig. Þetta
er rétt, að það kostar mikla fyrirhöfn, en þar, eins og
víðar, eru einkum byrjunaraerfiðleikar.
Vér vorum eitt sinn börn, sem ekki þekktum erfiðleika
nema af afspurn. En nú þekkjum vér marga þá erfiðleika
og höfum sigrazt á þeim. Vér höfum lagt niður þann barna-
skap að óttast erfiðleika. Nú vitum vér, að prestsstarfið
er starf, sem þarfnast áreynslu. Jesús Kristur lagði lífið
í sölurnar fyrir boðskap sinn, vor vegna. Vér hljótum að
geta gefið fyrir málstað hans meira en nokkrar prédik-
anir eða pennadrætti í blöð eða tímarit. Getum vér ekki
bætt við einni næturstund að vaka með honum, ef vér
getum vænzt þess, að það verði boðskap hans til fram-
dráttar meðal safnaða vorra?
íslenzka prestastéttin hefir sýnt það, að hún býr yfir
23