Kirkjuritið - 01.12.1949, Blaðsíða 46

300
KIRKJURITIÖ
mörg ár hafði hann stuðzt við þann kærleika, sem fær
blessun og kraft frá honum, sem er kærleikurinn. Kær-
leikurinn vakti yfir honum fram að síðasta augnabliki
hans.
Það var heillaríkur dagur, gefinn honum af Drottni,
er hann 30. maí 1926 kvæntist eftirlifandi konu sinni
Emilíu Pétursdóttur Guðjohnsen. Góð kona var honum
gjöf frá Drottni. Frú Emilía hefir staðið við hlið manns
síns í meðlæti og mótlæti. Á heilagri stund svöruðu þau
því játandi, að þau vildu sameiginlega bera byrðarnar.
Játning kærleikans stóðst prófið.
Styrktur í trúnni gaf presturinn Guði dýrðina. Ferð-
búinn maður, margreyndur í lífsins skóla, fékk heimfar-
arleyfi. Minningin um hann geymist hjá konu hans og
dætrum og ástvinum öllum.
Nafn séra Þorsteins geymist með þjóð vorri og í sögu
kirkju vorrar. Vér blessum minninguna um trúan sam-
verkamann.
Á liðnum mánuðum hafa margir starfsmenn kirkjunnar
verið burtu kallaðir. Þjónarnir hverfa. En Drottinn er
hjá oss. Enn logar á Guðs lampa. Heiðrum minningu
hinna trúu þjóna með því að lifa Drottni þannig, að birtan
frá Guðs lampa megi Ijóma yfir starfi kirkjunnar, yfh’
þeim, er vita ekkert annað til sáluhjálpar en Jesúm Krist
og hann krossfestan.
Fylkjum oss undir merki æðsta prestsins, Drottins vors
og frelsara, og þá mun fögnuður búa hjá oss, af því að
vér erum meðal þeirra, sem sjá og reyna, að yfir þeim,
sem búa í náttmyrkranna landi, ljómar fögur birta.
Minningin um séra Þorstein Briem sé oss öllum hvatn-
ing til trúar, starfs og stríðs.
Verum trúir í stríðskirkjunni. Berjumst hart, en einnig
með gleði. Hvílíkur fögnuður, er allri baráttu er lokið, og
vér mælum oss mót í sigurkirkjunni.
Bjarni Jónsson.