Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 5

KIRKJURITIÐ
147
ur er skyggni liennar slík, að hún sér þetta allt á krossi
Krists. „Vorar þjáningar voru það, sem liann bar, og vor
harmkvæli, er hann á sig lagði. Hann var særður vegna vorra
inisgjörða“.
Hvernig má slíkt ske? Hvernig getur þjáning þeirra kyn-
slóða, sem ekki fæddust fyrr en mörgum öldum eftir Krists
hurð, lagzt á hans herðar, daginn sem liann er tekinn af lífi
á Golgatahæðinni? Þetta er í rauninni sama og að spyrja:
Hvernig getur þjáning eins manns færst yfir á annan?
Sjálf lífsreynzlan svarar þeirri spurningu á einfaldan liátt.
hú hefur reynt þetta á sjálfum þér. Þjást ekki foreldrarnir
vegna barnsins, og barnið vegna foreldranna? Þjáist ekki
vinur fyrir vin? Hafa ekki ástvinir þeirra, sem bröktust á
sjónum, fundið til undan erfiðleikum þeirra? Og er ekki
einmitt nú til fólk, víðsvegar um landið, sem finnur til sárs-
uuka, vegna sorgarinnar, sem þessa daga livílir á herðum
þeirra, sem misst hafa sína nánustu í hafsins djúp? Hér
Kildir það lögmál, að því heitari og innilegri, sem kærleik-
urinn er, því meira finna menn til vegna annarra. Nú er kær-
leikur vor mannanna svo takmarkaður, að Jiað er að jafnaði
fremur lítill hópur, sem vér finnum til með eða líðum fyrir.
«Ég treysti mér helzt ekki inn í sjúkrahús“, sagði maður
nokkur við mig. „Ég er ekki maður til að horfa upp á fjölda
uianna, sem líður þjáningar“. En sá, sem á krossinum lét líf
sitt, — hann var maður til að þola böl alls mannkynsins, einn-
tg þeirra, sem þá voru ófæddir. Það hafa verið til menn,
sem fundu sárt til með einliverri sérstakri |)jóð, sem var kúg-
uð, eða með undirokaðri stétt, og þó gat slíkt aldrei náð til
allra einstaklinga þess lióps né til alls þess, sem Jieir áttu
Vlð að stríða. En Jesús Kristur á svo ótakmarkaðan kærleika,
svo óendanlegan næmleik, að allt, sem fram kemur við
hans minnstu bræður, er honum gert. „Vorar Jijáningar voru
t»að, sem hann bar, og vor harmkvæli, er liann á sig lagði“,
Því að liann elskar heitar en nokkur annar, af meiri sarnúð,
°g af dýpri skilningi. Honum sé lof og dýrð fyrir sína óenil-
anlegu miskunn!