Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 36

178
IvIIÍKJURITIÐ
— Stúlkan hefur engu aiV tapa,
sajjúi nú yfir-nunuan. — Það væri
liariVneskjulegt aiV svipta hana því,
sem hún telur sér sælast, aiV vera
liorin í hellinn, þótt ég sé hrædil tiin
aiV henni auiVnist ekki aiV ná þangaiV
lifandi. En vió förunt þangaiV ineiV
hana eftir fáeinar mínútur.
— Eg veriV sjálfur viiV laugarnar
undir öllum kringuinstæiVuni, sagiVi
Lerrac. — Sendið eftir inér, ef hún
niissir ineðvitundina.
Hún á sér enga lífsvon, endur-
tók dr. J., uin leið og hann gekk
úl úr saliinm.
Þótt klukkan væri að verða tvö,
þegar Lerrae kont að laugunum,
voru sjúklingarnir enn ókomnir.
Jilámálaða hyggingin, sem sjúkling-
arnir voru baðaðir í var ineðfram
heuni. Járngrindur héldu þyrpingu
pílagrímanna frá liálfhringlaga
stæði, sem ætlað var sjúkravögnum
og böriinuni.
Lerrac gekk inn fyrir grindurn-
ar og settist á hekk nálægt inn-
ganginum að kvennalauginni. Allt
umkring ríkti svali, gleði og friður.
Það vakti honum fögnuð að hugleiða
þessa kynlegu tiifra Lourdes, þar
sem svo margkyns hrellingar voru
haðaðar í ómótstæðilega ljúfu ljósi.
Nú har þarna að hóp pílagríma,
og þeir A. H. og annar sjálfhoðaliði
komu með einhvern á sjúkrabörum.
Það var Marie Ferrand. Fröken d’O
liélt hvítri sólldíf yfir náfölu and-
litinu, sem minnti á helgrímu.
Þessi eymdarsýn, sem er daglegt
hrauð í hverju sjúkrahúsi, skar sárt
í augun hér utandyra, þar sem allt
var með svo ólíkum lirag.
Þeir lögðu iiiður börurnar og
livíldu sig snöggvast áður en þeir
héldu að lauginni. Sjúklingurinn var
auðsæilega ineðvitundarlaus. Lerrac
þreifaði eftir slagæðinni. Hún sló
enn hraðar en áður, og enginn roða-
vottur sást á andlitinu. Það leyndi
sér ekki að unga stúlkan lá i andar-
slitrunum. Hann fór að velta þvi
fyrir sér hvernig hinum pílagrímun-
um mundi verðu við, ef hún dæi i
lauginni. Hvað skvldi þeim þá finn-
ast um kraftaverkin?
Kirkjuklukkan sló tvii. Hópur
hjúkrunarmanna kom nieð sjúkra-
vagna í eftirdragi, og fjöldi píla-
gríma fylgdi á liæla þeiin. Lerrae
liafði alltaf komi/.t við af því að
horfa upp á þjáningar eða lieyra
veikindastunur, en nú greip hanii
ný og kynleg tilfinning við að sja
liina hjargföstu trú, sem endur-
speglaðist af ásjónum þessarar
hryggilegu þyrpingar.
Marie Ferrand var raunar eins
farið og niörgum hinna þjáðu, að
henni leið ekki eins illa og leit út
fyrir. Ástæðan var sú, að hún trúði
á Krist af lífi og sál og byggði alhi
sína von á honuin. Trúað fólk, liugs-
aði Lerrae nieiV sér, átti friðsælt and-
lát. Krislur hauð öllum þunga þjáð-
uni cilífa huggiin. Það var óneitan-
lega skynsamlegra að trúa slíku.
Lerrae var skyndilega gripinn liing-
un til að geta trúað meíV alla þessa
harmkvælamenn umhverfis SI?p
Hann fór að liiðja. Hann hað fyT'r
Marie Ferrand, sem hafði þjáðst svo
óbærilega, liað heilaga Guðs móðui
að gefa henni lif og honuni sjálfuin
trú.
En þetta hrifningarástand hans
stóð ekki lengi. Eftir örstund knúði
J