Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 13

klltkJUItlTlÐ
155
vern Jesú í þessu samfélagi, sem vér nefnum kristna kirkju.
Það vantar ekki, að það' hafi átt að gera útaf við liana og
slökkva þann andlega loga, sem altarisljós hennar tákna í veik-
hurða mynd. En það hefur ekki tekizt. Engar ofsóknir liafa
niegnað það, jafnvel ekki svalviðri efnishyggjunnar, né skipu-
lagður fjandskapur þeirra mannfélags liómópata, sem hyggja
heimsdrottnunaráform sín á grundvelli hennar. Af hverju? Af
l'ví, að þessi stofnun Jesú frá Nazaret, Drottins Jesú, eins og
ver nefnum hann, studd og leidd af vizku hans, guðlegum
niastti hans og kærleika, er skjólveggurinn urn það, sem lífs-
jákvæðast hefur birzt á jörðunni, samþýðanlegast miði manns
°g köllun, æðstu von lians og fullkomnunarþrá. — Þetta svar
kann þeim að þykja fullyrðing ein, sem ekki liafa gert sér þess
grein, að kirkja Krists, grundvölluð á trúnni á hann sem Messí-
asi er eitt voldugasta andlega aflið í samtíð vorri. Ég gæti undir-
strikað þetta með því að endurtaka gamanyrði, sem ég sagði
etnu sinni í djúpri alvöru: Það hlær enginn að Pélri postula
^yrir sunnan Alpafjöll, livað sem þeir kunna að gera á sléttum
Rússlands eða hér norður undir lieimskautsbaug.
Og svo eitt ennþá: Þó að einnig það kunni að þykja ein-
•eldnislegt á þeim tímum, þegar jafnvel sálfræðingar efast uni
ah þeir hafi sál. Jesús frá Nazaret er oss Messías af j)ví að vér
skynjum liann sem lijálpara og frelsara sálna vorra, leiðanda
vorn í það ríki Guðs, sem aldrei mun á grunn ganga, ríkið,
handan J)essa jarðlífs og heimsskeiðs, sem hann nefndi kon-
l,ngsríki himnanna.
Rasileia tón úranón (ríki himnanna) — yður, viðmælendur
ni,nir og alla menn skynja ég sem samferðamenn á J)eirri leið.
Vísindin, gerfivísindin, svindilvísindin og valdahyggjuvísind-
ln hafa nú í hálfa aðra öld fengið ótakmarkað svigrúm til þess
Jð frelsa lieiminn og fjandskapast við kirkjuna fyrir að hún
skuli ekki vera búin að því og leitast við að ráða niðurlögum
hennar til þess að hún skuli aldrei geta gert það. Og fulltrúar
hessara stefna tala digurbarkalega um liinar myrku aldir, aldir
°ttans og lijátrúarinnar. O-jæja. En J)að er engu minna myrkur
1 heiniinum nú. Og það eru miklu fleiri hræddir nú en þá. Og
tttiklu fleiri þjáðir og undirokaðir. Og við höfum gilda ástæðu
td að vera hræddir, ekki við villidýr og drepsóttir heldur við
'illitnennskuna í mannlegu hjarta, við liugarfar Kains, sem