Kirkjuritið - 01.04.1963, Qupperneq 34

Alexis Carrel:
Förin til Lourdes
— Þafli or auðvitað inál, sagði
Lorrar — aiV sé GuiV til, liá eru
kraftaverk möguleg. En er GuiV til,
lilutlægt skoiVaiV? Svo niikiiV get ég
sagt, aiV ekkert kraftaverk hefur enn
sein komiiV er staiVist vísindalega
gagnrýni. Kraftaverk eru fjarstæiVa
í augum þess, sem er vísindalega
hugsandi.
— Hvers konar sjúkdóm vildir jn'i
sjá læknast? spurði A. B., — ef jiú
ættir að sannfærast um að krafta-
verk eigi sér stað.
Lerrae svaraði: — Til jiess jiyrfti
ég að vera sjónarvottur að jiví að
hati fengist á vefræim nieini svo sem
jiví að afskorinn limur greri aftur
við sinn stað, krahhaniein liyrfi eða
meðfædd skekkja réttist skyndilega.
— Þú kæmist seni sagt í rökþrot,
sagði A. B., — ef afskorinn útliin-
ur greri aftur við; |iá væri öllum
þínum kenningum kollvarpað.
— Ef ég sæi einhvern tínia slík
fyrirbrigði, svaraði Lcrrae, — mundi
ég fúslega varpa ininuni kenninguni
og tilgátum fyrir horð. En JiaiV er
lítil hætta á að til jiess komi. Ég er
koniinn liingað í þeir tilgangi ein-
um að skrásetja eins nákvæmlega og
unnt er, allt jiað, scin her fyrir augu
mín.
— Eg ætla niér að vera algjörlega
hlutlaiis, hætti hann við, — og jiað
get ég fullvissað jiig um, að jiótt ég
sæi ekki nema eitt einasta sár opn-
ast eða lokast, yrði ég amiaiV livort
ofsatrúarmaður eða gengi af göflun-
uni. En til jiess eru nú raunar litlar
líkur, því að ég hef ekki komist að
vefrænum sjúkdómum nema í ein-
staka tilfellum. Hinir sjúklingarnir,
sem ég veit um, jijást af starfrænni-
lömun og móðursýkisáfölluni. Það
er hægur vandi að lækna slíka sjúkl-
inga eða minnsta kosti vcita jieini
nokkurn hata. Einn sjúklinganna,
hélt Lerrac áfram, — stendur 1>°
nær dauðans dyrum en nokkur
hinna. ÞaiV er stúlka að nafni Marie
Ferrand. Ef lækning ætti sér stað i
slíku tilviki væri jiað vissulega
kraftaverk. Þá muiidi ég aldrei efast
framar.
— Hér í Lourdes verða stöðugl
endaskipti á ölluni löginálum nátt-
úrunnar, sagði A. B. — Fyrir nntt
leyti er ég sannfærður um að stúlka
eins og sú, scm jiú minntist á, getur
læknast. En nú er klukkan orðin
eitt. Yið verðum að snúa aftur.
— Klukkan tvö, sagði Larrac, —■
verð ég aftur að vitja um Marie
Ferrand. Henni fer síhrakandi. Ef