Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÖ
167

Sé ra Óskar H. Finnbogason:
Sá vegur er sjálfur hann..
Ég eygi á ströndinni ólgandi huf,
sé öldurnar rísa og hníga í kaf.
Þá er rnér ofl hugsaö aö hefðbundnurn siíV
urn helgustu vonunna dulrœSa sviö:
Hvorl erl ftú sern báru, sem bylgjust viS strönd,
livort brotnarSu og hjuSnur viS ómynnislönd.
Ér framundan eilífS, sem enginn fær náS?
I'ir ulda ftín hnigin í lengd og í bráS?
Én hvur er ftín vagga og hví ert ftú til,
og hvert feröu um síSir viS veganna skil?
Og vitirSu ei svör riein, sem veita Jtér friS,
Itá vegulaus ertu, og hvaS tekur viS?
Én einn er til vegur, hiS vísasta miS,
svo veljirSu hiS sanria, en gangir á sniS
viö allt ftaS, sem lœgju og lýta Jtig kann,
og leiStogans minnstu, aS Jesús er hunn.
Og veg lians til heilla ftú velja ftér skalt,
ftá velurSu hiS eina, sern er Jtér Jtó allt,
Jtann veginn, sem Drottinn Jtinn vísar Jtér á,
sá vegur er sjálfur hann, alföSur frá.
mrmmmmmm