Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 38

180
KIRKJURI'liÐ
röðinni og smcygiVi sér gegnum
mannþröngina í átt að hellinum.
IJegar koin aiV lækjarbakkanum nam
liann örstund staiVar og virti mann-
þyrpinguna fyrir sér. Ungur Bor-
deauxbúi, sem Lerrac liafiVii liitt dag-
inn áiVur, lieilsaiVi |>arna upp á liann.
— Hafa nokkrar lækningar gerzt?
spurði Lerrac.
— Nei, hvaraði M. — Fáeinir
móðursýkissjúklingar hafa að vísu
læknast, en ckkert óvænt hefur hor-
ið við, sem sé ekkert, sem ekki gcr-
ist daglega á hvaða spitala sem er.
— Komið þér og lítið á sjúkling,
sem er í minni umsjá, sagði Lerrac.
— ÞaiV er ckkert óvanalegt tilfelli,
en ég tel að hún sé að dauiVa kom-
in. Hún er núna í hellinum.
— Eg sá hana fyrir fáeinum mín-
útum, svaraði M. — Það er synd að
láta liana fara hingaiV til Lourdes.
Klnkkan var nú hálfgengin þrjú.
Hellirinn framan undir Massahielle-
hamrinum var uppljómaður af þús-
und ketraljósum. Bak við hátt járn-
rið stóð stytta GuiVs móður á háuni
stalli inni í skútanum þar sem
Bernadette sá hina hvítklæddu veru
hins óflekkaða getnaðar í dýrðar-
ljóma á símiin tíma. ÞaiV lágu þegar
einar sjúkrabörur fast upp við riðið.
Lerrae duldist ekki að Marie Fer-
rand var þar komin. Þeir M. og
hann ruddu sér hraut í gegnum
niannþröngina, stönzuðu rétt hjá
börunum og hölluöu sér þar upp að
grindunum. Stúlkan lá hreyfingar-
Iaus með hröðum og magnlitlum
andardrætti eins og áður og virtist
alveg að dauða komin. Æ fleiri píla-
grímar komu á staðinn og sjálfhoða-
liðar og hurðarmenn streymdu að.
Einnig var nú handvögmmum ekið
frá laugunum að hellinum.
Lerrac varð aftur litið á Marie
Ferrand. Allt í einu hrökk liann við.
Honuni fannst einhver hreyting liafa
orðið á hcnni, skuggarnir ekki vera
jafn kolsvartir um augun og húðin
tæpast jafn öskugrá. Ilann sagði við
sjálfan sig að þelta væri aðeins
ímyndun. En slík ímyndun var i
sjálfu sér sálfræðilega athyglisverð.
Hann hripaiVi í skyndi hjá sér hvað
klukkan væri. Hana vantaði tuttugu
mínútur í þrjú. Ef þessi breyting á
stúlkunni var sjálfsefjun, þá var það
í fyrsta sinni, sem slíkt átti sér stað
i lífi Lerraes. Hann sneri sér að M-
— Lítið aftur á þennan sjúkling.
Sýnist yður að hún liafi ofurlítið
hresstzt?
— Mér virðist hún alveg eins og
hún var, svaraði M. — En hún er
þó ekki verri.
Lerrae heygði sig niðiir að börun-
um, tók á slagæðinni og hlustaði
eftir andardrættinum. — Hún andar
ekki eins ótt og áður, sagði hann við
M., eftir andartaksþögn.
— Það kann að stafa af því að
hún sé að gefa upp andann, sagði M.
Lerrae svaraði honum engu. Hon-
um kom það svo fyrir sjónir að
lieilsa hennar liefði skyndilega
breytzt til hatnaðar. Hann tók sig
taki til að verjast því að láta geðs-
hræringuna ná valdi yfir sér og
heindi allri sinni athygli að Marie
Ferrand. Tók eklci af lienni augun.
Einhver prestur var að halda ræðu
yfir pílagrímaskaranum og sjúkling-
iinuiii og við og við kvað við sálma-
söngur og hænalestur. Hlutlaus og
ósnortinn gaf Lerrae Marie stöðugar