Kirkjuritið - 01.02.1966, Síða 17

Svo kom að þeim degi
An nokkurra umsvifa,
var mér varpað í kjallaraklefa,
þar sem rakinn streymdi
niður veggina.
— Beint úr sólinni og frá blómunum.
Stjarfur af ótta
kúrði ég á moldargólfinu.
Þarna hírðist ég óralengi.
Einmana.
En þegar augu mín
höfðu vanizt myrkrinu,
sá ég þig.
Þú stóðst þarna fast hjá mér.
— Hafðir þú verið þar allan tímann?
Einn daginn tók moldargólfið að grænka
og í Ijómanum af ásjónu þinni
spruttu rósirnar.
Rósirnar, sem spirað höfðu í kjallaraklefanum.
Svo kom að þeim degi,
þegar ég gat slitið þær upp
og rétt þér þær.
Þegar þú tókst við blómvendinum mínum
sá ég naglaförin
i lófum þínum.
Þá varð mér Ijóst
að þú hafðir verið þarna
allan tímann.
(Úr sænsku — G.Á.)