Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 17

KIRKJURITI D
11
stórbýlanna. Það var því oft erfitt fyrir nngan Of; efnalítinn
kandídat, stundum jafnvel skuldugan eftir langt nám, að setjast
að á j)essum stóru jörðum, því bezt var að geta nýtt þær vel,
°ft voru einbver Idunnindi sem fylgdu, Jiær voru því yfirleitt
fólksfrekar. 1 j)á daga var kaupgjald lágt og kröfur manna til
lífsþæginda sára litlar, matur og föt og góð aðbúð það lielsta.
Ég er alin upp á norðlenzku prestsbeimili á þessum árum
eða um aldamótin, og þó ég minnist j)eirra ára með innilegri
gleði og þeirri sannfæringu, að bver dagurinn hafi verið öðrum
yndislegri, þá veit ég þó, að margt af því, sem fólk þurfti þá
að ganga í gegnum, myndi |)ykja nú allsendis ógerningur, j)ar
sem maður befur nú kynnst öðru betra.
Fvrst voru J)að byggingarnar. — Á Miklabæ var stór torfbær,
með löngum göngum og langri, lágri baðstofu, búr og eldbús til
^e88ja lianda er inn göngin var farið, en auk þess var framliús,
l,ar sem voru 2 stofur, gestastofur á sumri, en kennslu og
skrifta eða ræðugerða á vetrnm. Þar uppi yfir voru 2 gesta-
berbergi. Bærinn var gríðar stór, en liann þurfti að vera stór,
l)ví bann átti að skýla mörgum, heimafólk oft 20 - 30 manns,
auk gesta. Ég held að liver bafi liaft sinn vissa starfa, og liafi
gengið að lionum án þess nokkur j)yrfti að skifta sér af. Fjár-
maðurinn og lijálparsveinar lians liugsuðu um útiverkin, en
stjornin innanbæjar var í liöndum móður minnar. Ljúf-
mennska bennar gerði j)að að verkum, að bið bezta í fari livers
°fí eins kom í ljós. Allt gekk snurðulaust, allir reyndu að gera
81tt bezta. Jörðin Miklibær er vel í sveit sett, grasnyt nær ótak-
mörkuð. Túnið var stórt, eftir því sem J)á gerðist, en ákaflega
l)vft, svo vel þurfti að manna, svo eftirtekjan yrði góð. — Og
l'arna lá bærinn. — Að vísu kominn að fótum fram og ef til
'dl ekki háreistur í augum útlendinga eða annarra gesta, en
breinn og blýr við innkomu, eins og stór faðmur þeim sem
Purttu á blýleik að balda. Já, þarna var bann tryggur og ró
legur, frá |)ví sólin birtist snennna á morgnana yfir Silfrastaða
fjalli, og skein beint á rúðurnar meðan bún liélt braut sinni
meðfram vesturfjöllum og sendi geisla sína inn um stofu
Rltiggana um leið og bún fór fram lijá Vatnsskarði og að end
inKu að bún lauk göngu sinni yfir Tindastóli og livarf í liafið
n þá bafði liún líka litið inn um norðurgluggann á gesta
terberginu og máske kíkt inn til gestsins, sem ef til vill var