Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 46

40
KIRKJUIUTIÐ
sviði atliafnanna, starfsins, sem Ingigerð'ur lét til sín taka og var stór. —
Með höndum sínum hjónaði hún sýknt og heilagt, og jiað ljómaði af
þessum vinnulúnu höndum, ekki sízt vegna þess, að allt, sem þær unnu
var unnið liávaðalaust og í kyrrþey. Vinnudagurinn var oft æði langur,
því að alltaf fór Ingigerður fyrst allra á fætur og síðust í háttinn. — Hún
var vissulega mikill „athafna-yogi“, eins og nefndir eru stundum þeir
menn, sem starfa heilliuga starfsins vegna en horfa ekki til launa. Ilún
gleymdi sjálfri sér í starfinu.
Eg vil ekki láta hjá líða að nota þetta tækifæri til þess að færa einnig
sóknarprestinum, séra Hannesi Guðmundssyni, kærar þakkir fyrir það,
hve fráhærlega vel hann hefur reynzt þeirri konu, sem hér er verið að
kveðja. Yil ég leyfa inér að fullyrða, að það sé með fádæmum. Ég þekki
ekki trúmálaskoðanir séra Hannesar, og ég el ekki með mér neina sérstaka
forvitni í þeim efnum, því að ég lief kynnst því í fari hans, sem er æðra
öllum skoðununi. Þessu hef ég reynt að lýsa í lítilli vísu, sem ég orkti
einhvern tíma til hans. Vísan er á þessa leið:
„Ekki kann ég kenning þína,
kýs þér samt að færa blóm,
því í gegnum Gerðu hef ég
glampa séð þinn kristindóm!“
Það er þessi kristindómur breytninnar, sem ég legg mest upp úr, og ég
veit, að ég mæli fyrir munn Gerðu, er ég flyl nú séra Hannesi lijartans
þakkir fyrir alla lians ástúð og nærgætni í hennar garð, alla hans um-
hyggju og ræktarsemi. Mér er löngum í minni, er ég var einn sinni að
fara frá Fellsmúla, að þá stóð Gerða á hlaðinu og séra Hannes við hlið
liennar. Hami hélt undir handlegg lieimar eins og góður sonur, og þessi
mynd hefur fylgt mér síðan: Gerða, orðin gamalmenni, fótlúin og sjón-
lítil, en við lilið hennar vörpulegur ungur maður, umhyggjusamur og nær-
gætin, sem sonur væri. Þetta er fögur inynd og ógleymanleg. — Þannig
skyldu samskipti gömlu kynslóðarinnar og hinnar yngri vera. Og þannig
skyldi kristindómurinn koma frain í verki.
Ekki vil ég láta undir liöfuð leggjast að þakka mágkonu miniii, frú
Önnu Kristjánsdóttur, síðustu prestskonunni á Fellsmúla, fyrir það, hve
vel hún licfur reynzt Gerðn frá upphafi. Það var happ fyrir hina síðar-
iiefndu að fá slíka húsmóður, og það var líka liapp fyrir nýja húsmóður á
nýju heimili að fá slíkan þjón og samverkamann sem Gerðu. Mér er
kunnugt um það, að þær kunna vel að meta livor aðra og nú fellur það
í hlut elskaðrar og virtrar húsmóður að fylgja líkamsleifum liins trygga
þjóns til síðasta hvílustaðar og gera minningu hans góða og fagra, eftir því
sem efni standa til, en þau efni eru engin vanefni. Og þess vegna er hlýtt
og hjart yfir þessari miiiningu.
í Markúsarguðspjalli, 10. kapítula, 42.-45. vers, eru þessi orð liöfð eftir
Jesú:: „Þér vitið, að þeir, sem talið er að ríki yfir þjóðunum, drottna yfir
þeim, og höfðingjar þeirra láta þær kenna á valdi sínu; en eigi er því svo
farið yðar á meðal, en sérhver sá, er vill verða mikill yðar á meðal, hann
l