Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 38

32
KIRKJURITIÐ
ustu sálar sinnar og lögSu aö' fótum friðarhöfðingjans. Þeir
sáu stjörnu lians og trúðu á konungdóm hans.
Þeir, sem eru á leiðinni til Fégjarnsborgar, munu aldrei ná
fundi Jians, því að þeir fara til öfugrar áttar. Konungur jól-
anna boðaði frið. Hann sagði: ótlizt ekki! Þessir menn eru
Iiræddir og búa sig til stríðs.
Fylkingin þokast áfram, ljogin undir þunga áhyggju sinnar
en lieilluð af Ijóma þeirra fjársjóða, sem mölur og ryð grandar.
Þeir geta Iiaft það til aö brosa til liægri og vinstri, þó að þeim
sé kalt um hjartaræturnar, því að það borgar sig bezt að
styggja engan. Það kostar lítið að ljúga og bræsna og reyna
að hneyksla ekki, meðan verið er með bægð að ýta samferða-
mönnunum aftur fyrir sig. Enginn má við því að tapa almenn-
ingsáliti né arðvænlegri stöðu.
Hví eru þessir menn hræddir? Þeir óttast um öryggi sitt og
afkomu. Þeir eru að reyna að tryggja sig gegn örbirgð koin-
andi daga. En meðal hræddra nianna getur aldrei orðið friður
eða fögnuður. Þar er ávallt fjandskapur og barátta. Þess vegna
verður oft róstusamt í þessari för: „Ásækja smærri fiska stærri
fiskar“, meðan heljarlirafnar áróðursins slíta sjónir bver úr
annars böfði. En á eftir lestinni rekur Þorgeirsboli afturgeng-
inn og brennur eldur úr nösum hans, er bann liýðir þessar
kaupmannalestir Dedansmanna með sporðdrekum skelfingar-
innar iit í tortíminguna, í brennandi bál vetnisstyrjaldarinnar.
Slík bljóta að verða örlög hverrar menningar, sem ekki
þekkir sinn vitjunartíma, né tekur sinnaskiptum.
Hefur þörfin nokkru sinni verið brýnni en nú að frelsast
frá óttanum og öllum hans fylgikvillum?
Aldrei fyrr verður friður. Einungis með því móti getur orðið
nýr liiminn og ný jörð.
6. janúar 1967.
Mundu að þaft þarf lítið til að lifa sælu lifi. ■— Markús Árelíus.
Hefði hann aldrei orðið kcisari, hefði cnginn látið sér annað til hugar
koina en að hann væri fær um að stjórna. — Tacitus.
Vér cruin alltaf nógu sterkir til að bera óhamingju annurra.
La Rochefoucauld