Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 19

KIRKJURITIÐ
13
landsins, en lítiS eða ekkert um vélar. Það liafa verið blóðugir
hardagar í heiminum, það eru fyrri stríðslokin. Verzlun og
annað er mjög erfiðleikum bundið. En meðan maður er ungur
er nnnni gaumur gefinn að erfiðleikum. Eg man að mér urðu
það nokkur vonbrigði, að engin kirkja var á Hesli, ég liafði
blakkað til að eiga eftir að vera á kirkjustað og laka á móti
kirkjugestum eins og mamma liafði gert. En við áttum ágæta
uagranna og margt gerði það að verkum að oft var gestkvæmt,
t'd. var sími þar, sem var mjög óvíða í sveitinni, fyrstu árin
eflir að við komum. Ég segi frá þessu, vegna þess að ég tel
!>að eitt höfuðatriði að fá að kynnast sóknarfólkinu, eiga
nokkurs konar sálufélag við það. Mitt álit er, að prestshjónin
°8 þá sérstaklega presturinn, eigi að geta tekið þátt í, ckki ein-
gongu sorgum þess, lieldur einnig gleði þess, og á það virðist
mér benda orðið sálusorgari.
Þegar ég lít aftur í tímann, minnist ég kannski allra skýrast,
bversu allir voru blýlegir og góðir í okkar garð.Ég man þcgar
við hjónin fórum suður með 2 ung börn, ríðandi norðan úr
Skagafirði að við gislum síðustu nóttina á stóru, merku lieimili
1 nagrenni Hests, að um morguninn kallaði húsmóðirin, öldruð
ekkja mig á eintal. Samtalið man ég ekki nákvæmlega, en
það hlýjaði mér ótrúlega inikið, því ég fann samhug og samúð
Seishi úr liverju orði hennar. Seinna fann ég þessa sömu liugsun
streynia lil mín þegar ég gat myndað félagsskap með konunum
fengið að vinna með þeim að almennum áhugamálum okkar
allra. Ég veit, góðu félagssystur, að þetta þekkið þið allt mæta-
'el og liafið sennilega náð enn betur að kynnast sóknarfólkinu
en nier tókst, en náin kynni prests og safnaðar eða prestshjóna
°{í safnaðar, vil ég álíta að sé höfuðnauðsyn þess að gott og
1 raust safnaðarstarf myndist, og í því tilliti vil ég álíta að kon-
a» geti og eigi að vera virkur aðili. Það samstarf þarf að vera
b> ggt á náinni viðkyimingu, kærleika og samúð.
Við vitum og þekkjum allar, að gleði og sorg eru oft nánir
förunautar og ganga á víxl inn í líf sérhvers manns, en þá er
JMannmum gott og nauðsynlegt að eiga einhvern vin, sem liægt
ei að leita til. Það er næsta ótrúlegt liversu eitt vingjarnlegt
°rð, á réttu augnabliki getur miklu áorkað, jafnvel eitt hand-
,ak. Þetta vil ég undirstrika við ykkur, ykkur sem eigið kanske
eÞir að standa frammi fyrir bugaðri manneskju. Ef lil vill