Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 20

14
KIRKJ URITIÐ
finnst ykkur þá ekkert vera liætjt að segja eða gera, en hlýtt
handtak er þó alltaf til, handtak veitt af samúð og kærleika,
það getur gert kraftaverk.
1 upphafi minntist ég á breytta tíma, sem myndu í flestu
vera jákvæðir, en ég get þó ekki varist því, að líta með sökn-
uði til baka, til stóru, mannmörgu prestsheimilanna, sem voru
nokkurskonar skólar sveitarinnar og inntu af hendi merkilegt
starf. Nú er þessara heimila sennilega ekki lengur þörf, skól-
arnir liafa tekið þarna við. En samstarf prests og safnaðar þarf
og á að vera náið. Kvenfélagsstarf safnaðanna, undir forustu
prestskonunnar er og hefur verið nú á síðustu árum mjög
blómlegt, og með því verið lilynnt að málum kirkjunnar á
einn og annan liátt. Nú eru kirkjur allsstaðar hlýjar og vist-
legar, að ég ekki tali um kirkjusönginn sem ,er víðast hvar
mjög til fyrirmyndar, og á sinn góða þátt í, að auka kirkju-
sóknina. —
Þegar ég lít yfir þennan hóp kvenna, þá get ég ekki annað
en verið hjartsýn á gott og blessunarríkt safnaðarstarf í land-
inu í næstu framtíð.
Kristur talaði oft um sáningu. Við erum alltaf að sá, og það
er mannssálin sjálf, sem er jarðvegurinn — liyggjum að því
góðu konur. Guð veri með ykkur.
Ilvað sem þig kami að henda, þá láttu þér aldrei gleymast, að þú erl t kki
•'"niiinn við að fara götuna, sem þú valdir. Þér er frjálst að leita upui
aðra leið, ef þú finnur að þú ert að villast. — Slig Dagerman.
Eldfornt er það eitt, sem er síungt. — Carl Larson.
Sælir eru þeir, sein sá en ekki uppskera, því að leiðir þeirra munu liggja
víða. — Gyöinglegt orStak.
í Iiyrði lífsins eru það ekki alltaf steinarnir sem þyngja mest, lieldur
visnað gras og gulnað lauf. — Veikko Koskeniemi.