Kirkjuritið - 01.12.1968, Blaðsíða 44

506
KIRKJURITID
hann hugsar um aurana sína til hins síðasta, og setur allt sitt
traust þar á, að þegar liann nýtur þeirra ekki lengur, verður
ekkert eftir, sem hann hlakkar til, og þá er illa komið fvrir
honum.
Sömuleiðis ef sorgir, ástvinamissir og ýmsir þunghærir
hlutir svo sem veikindi liafa gert einhverjum lífið — að lion-
um finnst — óbærilegt, þá er það trúin sem þarf að taka við.
Trúin á allt hið háleita, góða og göfuga. Og er þá ekki bezt
að vera eins og skálclið segir? „Af hor og örbyrgð nærri dauð-
ur.“ Mér liggur við að halda það. Mér finnst dæmin sýna það.
Var ekki svipað því ástatt með höfund Passíusálmanna, seni
ortir voru á tímum mestu þrenginga, sem yfir þetta land hefur
gengið? En þeir sálmar liafa verið —■ og munu vonandi
verða — liuggnn manna á erfiðustu stundum lífsins. Og þa
kem ég að því, sem ég ætlaði að segja. Nefnilega að þjámng-
ar þessa lífs séu okkur nauðsynlegar til þess að lyfta huga
okkar til æðri heima, og gefa okkur þannig tilefni til tilhlökk-
unar, sem okkur er svo nauðsynleg.
Og svo kemur svarið sjálft við spumingu sem ég har upp:
Hvað er gott og livað er illt? Svarið ldjóðar þannig: Allt er
gott í sínu innsta eðli. Bókstaflega allt. Já, minna má nú gagn
gera. Skárra er það. Ertu geggjaður eða hvað? Að vísu er eg
farinn að missa mikið sjón og lieyrn enda 77 ára að ahlri, en
ég lield þó -— hamingjunni sé lof — að ég hafi ennþá óbrjál-
aða skynsemi sem kallað er.
Og enn spyr ég: Lítum við ekki öll, já, flest svo á, á þessu
landi að við séum kristinnar trúar? Ef svo er þá hljótum við
líka að trúa ]>ví sem kristna trúin segir, nefnilega að til se
algáSur GuS, sem allt sér, allt veit, og öllu ra>8ur. Þetta er
nú allt gott og blessað, muntu segja. En þar sem Guð liefu''
alla þessa eiginleika hlýtur líka allt að vera gott.
Og hvað tekur svo við liinuni megin? Er nokkurt líf eftir
þetta líf? Jú, vissulega, því ef svo er ekki, þá er heldur ekkert
réttlæti til, því livaða réttlæti væri það, að láta suma líða
þjáningar máske alla sína ævi, en aðra lifa í „vellystingu11'
pragtuglega,“ og svo sé allt jafnt þegar upp er staðið? 0?
ekki nóg með það. Það hefur máske verið skálkurinn, senl
hefur verið heiðraður alla sína ævi, en saklaust barnið orðið
að líða þjáningar.