Kirkjuritið - 01.12.1968, Blaðsíða 10

472
K I R KJ Uim 1 i)
var ríkidæmið, sem látið var af hendi fyrir fátæktina. Það er
ekki jatan ■— það er ekki krossinn í sjálfu sér -— lieldur hitt,
að liann steig niður frá himneskri dýrð, lét fæðast sem barn
í jötu og leið að lokum smánardauða á krossi, það er þetta,
sem hefir gagntekið sálir manna, miklu meir en nokkur saga
um líðandi hreysti og þrautseigt þolgæði hefði getað gert. Með
öðrum orðum: takið fortilveruna burt, og þá er mesti Ijóminn
horfinn af náðarverki lausnarans. Það þurfti ekki að liafna
neinni auðlegð, ekki að afklæðast neinni tign, ef tilvera Krists
byrjaði við fæðingu lians á þessa jörð. Fyrir ])á sök er í raun
og veru ekki nægilegt að segja: „barn er oss fætt“, ef vér vilj-
um tileinka oss fögnuð jólaboðskaparins. Vér verðum að leggjíl
út á djúpið og livísla: „Áður en Abraham varð til, er ég.“
Að lokum leyfi ég mér að benda yður á, að ef vér missum
sjónar á fortilveru Krists, þá dregst hula yfir dýrð mannkyns-
ins. Áður á tíðum þóttust menn hafa söguleg gögn fyrir tign
og göfgi mannsins. Hann var kóróna sköpunarverksins, útgeng-
inn af hendi Guðs sem herra hinnar voldugu tilveru. Hans
heimur, jörðin, var talin miðdepill allieimsins, og stjörnurnar
á himinlivelfingtmni voru hlýðnir þjónar jarðarinnar, þar
settar til að lýsa jörðunni og jarðarbyggjum. Mannsins vegna
reis sólin í ljóma sínum; mannsins vegna var hinum liinm-
esku liersveitum niður raðað; til þess að segja fvrir ómerki-
lega leyndardóma mannlegra örlaga lireyfðust pláneturnar
saman í þyrpingu. Slíku trúðu menn. Og þegar svo máttugir
hlutir snerust um hann og liann var borgari í svo göfugu ríki,
])á var engin ástæða til að efa göfgi mannsins. Ef svo ljómandi
þjónar lutu manninum og hann átti svo frítt föraneyti, þá
var hann englunum lítið lægri. En jörðin liefir eigi framar þá
tignarstöðu, að vera miðdepill alheimsins, og himinfestingin
hefir fluzt lir stað og er komin í órafjarlægð, og sólin og
st jörnurnar hafa annað verk að vinna en að segja undarlegar
sögur um dauða konunga og örlög stórliöfðingjanna. Hirnin-
inn hefir fluzt búferlum og er orðinn stjarnfræðilegur. Og
mönnum finnst engin Jakobsstigi geta náð upp í liann lengur.
Jörðin, sem allt liið skapaða var eitt sinn talið lúta, er nú ekki
annað en smáögn á einum útjaðri sköpunarverksins. Og öll
þessi þekking liefir haft þau áhrif á hugi mannanna, að þeir