Kirkjuritið - 01.12.1968, Blaðsíða 18

KlllKJURITII)
480
{Iii3fræð'iniii“ braut liér á Islandi. Höfðu báðir verið „rétttrú-
aðir“ í fyrstu. Og livorugur gekk lengra en það í frjálslvndis-
áttina, að flestum þættu þeir hófsamir nú á dögum.
Þótt séra Haraldur væri ósveigjanlegur í fylgi sínu við allb
sem liann vissi sannast, og gæti orðið livass og óhlífinn í orða-
sennu, var bann samvinnuþýður og sáttfús. Og góðviljinn var
lionum inngróinn.
Ég tel okkur lánsama menn, sem áttum liann að fræðara og
nutum þess að beyra bann predika.
Hann talaði oft af hrifningu um sjáendurna.
Sjálfur var liann einn í liópi þeirra.
Og livorki kirkja né þjóð má án þeirra vera.

IHCHARD BECK:
Þótt kertið brenni
Styttist kveikur og kertið brennur,
og kulnar senn,
en dýrSarfagur mér dagur rennur
af djúpi cnn.
Hann mér boSskap þann hljóma lœtur
sem himneskt IjóS:
að kæla hjartaS ei haustsins ncetur
né hugans glóð.
Þótt styttist kveikur og kertiS brenni,
og kulni brátt,
ég djarfri sjón lit á djúpiS renni
í dagsins átt.