Kirkjuritið - 01.12.1970, Side 3

Haraldur Níeísson, prófessor:
Ljósið skín í myrkrinu
Jóh. 1, 5.
Engin setning í heilagri ritningu tekur betur fram meginhugs-
t*n þessarar hátíðar en þessi eina í upphafi Jóhannesarguð-
spjalls. Nú er myrkrið mest yfir landi voru og þessum norð-
lœga liluta jarðarinnar. En jafnvel óðara er liinn stutti dagur
á enda, sjást hin undursamlegu Ijós á hinu mikla, liláa
tjaldi liiminfestingarinnar. Aldrei eru hin blikandi Ijós hins
niikla stjömugeims fegnrri né tignarlegri en nú í dimmunni
l'essa daga, þegar skýin liylja þau ekki fyrir oss.
Svo dásamlega hefir Guð komið þessu fyrir í niðurröðun
öáttúrunnar. Þótt oss finnist myrkrið svart mikinn hluta
sólarhringsins nú, þá getum vér naumast rétt oss svo upp eða
:,ð minnsta kosti ekki litið upp, án þess að reka oss á þessa
•'úklu staðreynd: ljósið skín í myrkrinn. Þess vegna syngjum
Ve-r og hrifin á hverjum jólum þetta:
„Á himni næturljósin ljóma
svo ljúft og stillt og rótt.“
Forfeður vorir í lieiðnum sið héldu liátíð þessa sömu daga
Úl minningar um þ.að, að nú tæki aftur daginn að lengja.
^tvrkrið væri afu.r yfirunnið, 1 jósið tæki úr þessu að liafa
Eetur. Þeir hefðu eins vel getað minnst þess, að engin nótt
Vu-n svo svört, að blikandi stjörnur Guðs sendu ekki geisla-
sFhi inn í mvrkur hennar.
Þegar kristni hóf göngu sína út á meðal þjóðanna, þá stóð
l*etta fyrir sjónum leiðtoganna sem eitt aðdáanlegasta merki
Euðs miskunnar, að ljósið skín í myrkrinu. Aldrei fannst þeim
l)essi sannreynd hafa komið eins í ljós og þegar Kristur
^ddist. Hann var í augum þeirra hið mikla ljós heimsins.
28