Kirkjuritið - 01.12.1970, Síða 13

KIliKJUIilTlt)
443
°g vorum viðstödd jíuðlausar jíiftingar. Þær voru miklu Iiátíð-
legri en ég Iiafði búizt við. Umgjörðin er fögur og vegleg liöll
frá keisaratímanum, eins og annað sem glæsilegt er þar í borg.
Ivaer konur framkvæmdu athöfnina, lögðu spumingar fyrir
brúðbjónin og létu vottana skrifa undir. Þegar brúðhjónin
konia, venjulega þrenn í einu eða þ. u. b. er spilaður brúðarmars
Wagners í Lobengrin, og eftir „vígsluna“ sjálfa er aftur leikið
fíigurt bljómsveitarverk. Nálægt giftingarsalnum sjálfum er
niikill salur með keisaralega búnu brúðkaupsborði, víni og
léttri liressingu fyrir brúðhjón, sem ætla úr borginni að af-
staðinni giftingunni, og gestum þeirra. Þá er þar einnig
verzlun með margs konar brúðargjöfum. Ráðstjórnin gerir
nteira fyrir sitt fólk en keisarastjórnin gerði. Það var fróðlegt
að sjá þessar giftingar. Á mig sem ferðamann orkuðu þær
bátíðlegar en hjónavígslur, sem ég lief séð og lieyrt á þeim
bákaþólska Spáni.
Vegna liinna björtu nótta kalla Leningradbúar júní „hvíta
•nánuðinn“ og er liann eftirlætis giftingamánuður. Þá eru
venjulega gift 50 brúðbjón á dag í liöllinni og biðröð brúð-
bjóna og gesta út á götu. En allt fer prúðmannlega fram og
svo bátíðlega orkar þessi guðlausa gifting á viðstadda, að ýmsar
konur, mæður brúðhjónanna að því er virtist, þerruðu tár sín
af hvörmum. Hvað þetta fólk kann að liafa hugsað með sjálfu
ser, einkum meðan þagnarldé varð með fögrum liljóðfæraleik,
Veit ég ekki. En það eitt er ekki nóg, að presturinn nefni Guð
hl að kalla fram hin réttu liughrif mannssálarinnar og skapa
hátíð í mannshjartanu.
Viltu scgja jlcira?
Hvorki bef ég tíma né Kirkjuritið rúm fyrir það, sem ég gæti
Sagt frá þessari vikudvöl í Leningrad. En að lokum þetta:
Áð fráskilinni þeirri mynd, sem ég fékk af kirkjunum, geymi
eg mynd af einni fegurstu borg og lærdómsríkum dögum.