Kirkjuritið - 01.12.1970, Blaðsíða 44

GuSmundur Jósafatsson frá BrandsstöSum:
Fyrsta „gangan til prestsins“
Fyrsta „gangan til prestsins“ mun flestum svo lílill þáttur ■
lífssögu þeirra, að líklegt er að lieldur fáir liafi lagt það á sig
að geyma hana í minni sér langa ævi. Þó er það svo, að liún
er mér enn svo Ijós að flest annað frá þeim tímum er fölara.
Ég var á tólfta árinu. Hafði byrjað á kverinu litlu eftir
veturnætur þá 11 ára en þótti gróflega tornæmur á það og ekki
víst hvort flónska eða leti réðu þar meira. Mér voru þessar
takmarkanir vel 1 jósar en þær urðu mér h'tið að áliyggjuefinnn
í öndverðu. En seint á jólaföstu var mér sagt að ég ætti að
fara að ganga lil prestsins eftir liátíðamar. Þessi tilkynning
olli mér talsverðum kvíða. En það stóð skammt. Enginn nefndi
kverið um jólin og þá var ástæðulaust fyrir mig að nmna eftir
j)ví. Það bókstaflega gleymdist með öllu. Eftir þrettándann
var ég minntur á |)að á ný. Á fimmtudag var mér svo tilkynnt
að nú ætti ég að „ganga til prestsins“ á sunnudaginn. Það
var 2. sunnudag eftir j)rettánda. Þessi vitneskja varð mér al-
varan lioldi klædd. „Nii kemur letin J)ér í koll“ fylgdi frétt-
inni. Því var samt ekki að neita, að þarna var líka nokkurt
tilhlökkunarefni. Ég átti vísan talsvert álitlegan krakkahóp á
mínu reki til kirkjunnar. Þar var því nokkur von um leik?
sem sveitahörnum voru ])á hið mesta eftirlæti, einkum ]
j>eim sem fátt áttu leiksystkina. En þetta var ekki nema annar
þáttur kirkjuferðarinnar. Hinn snéri að „göngunni til presls-
ins“. Hún var áliyggjuefnið. Ég var minntur á kverið — og
letina, ])að var ój)arfi. Ég vissi um hana og viðurkenndi, en
hafði engan tíma til að lesa J)á fyrr en um kvöldið. Þurfti að
fylgja ánum í hagann, og úr lionum. En ég tók til við lesturinu
])egar búið var að kveikja um kvöldið. Hann gekk allvel fyrst.
En ósköp hafði ég lesið stutt, þegar ég fór að telja á fingrum
mér, hversu margir strákar voru líklegir til að koma að Víði-
mýri á sunnudaginn. Þeir gátu vel orðið sjö. Þannig gekk