Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 40

sköpun Guðs, er sumt í menningu
hans mettað gæzku og fegurð. Þó er
hann fallinn, og syndin hefur markað
sín spor í allri menningunni, sumir
þættir hennar eru jafnvel djöfullegir.
Ritningin kveður ekki á um ágæti einn-
ar menningarleifðar umfram aðrar,
heldur dæmir allar menningarheildir
með hinni biblíulegu mælistiku sann-
leika og réttlætis, og krefst ákveðinna
siðferðilegra grundvallaratriða. Ásamt
kristniboði hefur alltof oft verið flutt
inn erlend menning, og kirkjurnar
hafa stundum fremur verið bundnar
af ánauðaroki erlendrar menningar
en þjónustu Ritningarinnar. í auð-
mýkt verða boðberar Krists að afneita
sínum eigin einka myndugleika og
verða betri og hæfari þjónar ná-
ungans. Kirkjurnar verða að leitast
við að breyta menningunni og göfga
hana. Allt skal það vera Drottni til
dýrðar.
Mark. 7:8, 9,13; I. Mós. 4:21, 22; I.
Kor. 9:19—23; Fil. 2:5—7; II. Kor. 4:5.
11. Menntun og forysta
Við játum, að stundum höfum við knú-
ið fram kirkjuvöxt á kostnað síðari
starfa og aðskilið þar með boðunar-
störf og uppfræðslustörf. Við viðurkenn-
um einnig, að á ýmsum kristniboðs-
svæðum okkar hefur gengið of hægtað
búa og örva þjóðarleiðtoga til að tak-
ast á hendur þá ábyrgð og skyldur,
sem þeim ber með rétti. Við höllumst
að innlendri forustu og þráum að hverri
kirkju hlotnist innlendur leiðtogi, sem
ráði ráðum sínum ekki í anda drottn-
unar, heldur kristilegrar þjónustu. Við
gerum okkur glögga grein fyrir þörf
118
á endurbót guðfræðimenntunar, sér-
lega með tilliti til leiðtoga kirknanna'
Í hverju landi og menningarsamfélag1
ætti að semja áhrifamikla áætlun un1
þjálfun presta og leikmanna í trúfræðr
líferni, boðun, uppfræðslu og þjónustu-
Slíkar áætlanir ættu ekki að bera
mynd ákveðinnar aðferðafræði, heldur
ættu innfæddir að skapa þær með
þörf viðkomandi svæðis í huga o9
staðla Biblíunnar að leiðarljósi.
Kól. 1:27, 28; Post. 14:23; Tít. 1-5’
9; Mark. 10:42—45; Ef. 4:11, 12.
12. Andlegar skærur
Við trúum því, að við séum þátttak'
endur í stöðugu stríði gegn fursta'
dæmum og öflum hins illa, sem reyr>a
að yfirbuga kirkjuna og ónýta boðuU
fagnaðarerindisins um allan heim. V'®
vitum, að við þurfum að íklæðast s\'
væpni Guðs og heyja þessa barátt11
styrkt hinum andlegu vopnum sanr1'
leika og bænar. Við erum því sífel11
að fletta ofan af óvini okkar, ekki að'
eins í röngum hugmyndakerfum utaa
kirkjunnar, heldur einnig innan henn'
ar í margskonar mynd rangsnúin5
„fagnaðarerindis", sem afbakar Ritn.
una og upphefur manninn í sta
Guðs. Við þörfnumst bæði gætni
dómgreindar, til að varðveita gleð1'
boðskap Biblíunnar. Við viðurkennuá1;
að við sjálf erum ekki óháð heimslegrl
hugsun og starfi, né saklaus af undan'
slætti fyrirveraldarhyggju(secularism)'
Taka má sem dæmi, að þrátt fyrir n0
kvæmar rannsóknir á kirkjuvexti, se^
eru réttar og gagnlegar, höfum vl
oft misvirt niðurstöðurnar og vanra®
að skeyta um þær. Stundum höfu'11
i