Kirkjuritið - 01.06.1975, Blaðsíða 51

a. e'nu máli um það, að sú veröld, er
Vl® búum við, sé ekki ómengað sköp-
^arverk Guðs. Hið illa hefur náð ein-
Verjum þeim tökum á þessum heimi,
U
hann í núverandi mynd getur ekki
talizt
>i grundvallaratriðum góður.“
Þannig búum við að heimi, sem Guð
a apar góðan, en sem jafnframt er
'eHdur við foldu af einhverju óskilj-
anie9u, iliu afli. Þessa skilgreiningu
yg9 e9 enginn muni kalla óbiblíulega.
sPuming sú, sem næst leitar svars,
..I" ^essi: Hversu mikill er máttur hins
a’ hversu djúpum rótum stendur það?
^Skilgetnum börnum 20. aldar kynni
virðast svarið við þessari spurningu
^aöfundió. Guðfræðingur gæti hins
gSgar me® nokkrum rétti bent á það,
v eir)hliða skírskotun til þeirra illu
sem gert hafa öld þessa að
Qf nafa í manndrápum og kvöl, væri
einföld lausn. Þess vegna mun ég
ara mér alla útmálun slíkra hluta.
En
kan
sPurningunni um mátt hins illa
farr' Spurningu: Hvernig er þeim heimi
9rundvallaratriðum,“ er auð-
p, desu Kristi þá gestristni, sem
aarsagan greinir frá?
l^V 6sús Kristur er öllum þeim, sem
0 nast asviþræði hans, — trúuðum
góg^antrúuðum jafnt, — ímynd hins
1^1 ' Hann er kærleikurinn holdi
han Ur’ °9 hvernig sem á
tort 6r p’essi einstaklingur er
Urrirygg®Ur og hundeltur fyrst, en öll-
1^^ Veium kvalinn síðar og loks líf-
g n af t/trustu grimmd.
F(itn- gen9'ð er feti framar og þau orð
Qug'sngarinnar igrunduð, er fjalla um
OrQjt Son’ Drottin Jesúm Krist, um
’ sem varð hold, um þann Guð,
,n að vera unnt að svara með ann-
sem gerðist maður, hvar stendur
,,heimurinn“ þá? Þegar þeirri aðferð
er beitt, fæ ég ekki betur séð en okkur
birtist nakin og augljós hjálpræðis-
söguleg staðreynd: Sá heimur, sem
Guð skapar ,,í grundvallaratriðum góð-
an“, er Guði frásnúinn. Guð stígur inn
í þennan heim í því skyni að hefja
sköpun sína úr lægingu. En heimurinn
hafnar honum, — gerir honum eins
mikið illt og hann framast má.
Er það óbiblíuleg hugsun að kalla
slíkan heim ,,í grundvallaratriðum ill-
an“?
Ég veit, að orðið ,,grundvallaratriði“
veldur vanda. Það leiðir hugann að
því, sem nefnt hefur verið „frumspeki-
leg tvíhyggja“ (metafysiskur dúalismi).
En sú notkun orðsins og merking er
engan veginn einhlít. Af sjónarhóli
kristins manns virðist mér orðið fela í
sér þetta, að hið illa vald, sem hneppt
hefur veröldina í fjötra, er aðkomið,
yfirskilvitlegt, transcendental. Þess
vegna fáum við ekki við það ráðið.
„Hið góða, sem ég vil, gjöri ég ekki,
en hið vonda, sem ég ekki vil, það
gjöri ég“. Þetta ástand er ekki aðeins
illt, heldur einnig óskiljanlegt. Þess
vegna er veröldin vit-laus í frummerk-
ingu þess orðs. Enginn fær ráðið þá
myrkrarún, sem brennd er á enni henn-
ar. Þeir feiknstafir eru ofvaxnir mann-
legum skilningi.
Má vera, að heimilt sé að nefna
slíkt viðhorf ,,neikvætt“. En örðugt
hygg ég það muni verða að halda því
til streitu, að það sé óbiblíulegt.
Um hið ,,neikvæða“ er þá einnig
þetta að segja: Framangreind afstaða
er ekki neikvæðari en það, að sá Guð,
sem í Kristi er hafnað af illum heimi,
129