Kirkjuritið - 01.06.1975, Blaðsíða 65

I9urbjörnsdóttir og Anna Magnús-
tlr báðust undan endurkjöri, en þær
þaía báðar setið all lengi í stjórn.
akkaði formaður þeim unnin störf.
foJ°rn f®la9sins er nú svo skipuð, að
þ°rrnaður er sem áður frú Rósa Björk
°rbjarnardóttir, Kópavogi, varafor-
F^g Ur er “u Ingibjörg Þórðardóttir
eVkjavík, Anna Sveinbjarnardóttir
^eragerði ritari, en Ingibjörg Hannes-
er ir ^eykjavík, gjaldkeri. í varastjórn
§ U ennfremur frú Arndís Jónsdóttir,
vík °SSi’fru l~lerdís Helgadóttir Reykja-
Meé|°9|frÚ ^u®run ^ára Ásgeirsdóttir,
höfðéla9Sk°nur ur Skaftafellssýslum
skr'U Þessu sinni undirbúið dag-
arÞátt fyrir funcj_ Frú Sigurlaug Guð-
laug Guðjónsdóttir frá Bjarnarnesi
flutti Ijóð eftir þá Stefán G. Stefánsson
og Guðmund Friðjónsson frá Sandi, og
frú Beta Einarsdóttir frá Kálfafellsstað
flutti erindi um stöðu konunnar í til-
efni kvennaárs.
í fundarlok urðu nokkrar frjálsar um-
ræður. Þar tók frú Rósa B. Blöndals
til máls meðal annarra og flutti brýn-
ingar- og hvatningarorð til fundar-
kvenna varðandi fóstureyðingamálið
margnefnda. Komu orð hennar í þann
stað niður, að hún taldi mann vera
manngildi sviptan, um leið og hann
væri sviptur Guði. Spunnust af orðum
hennar orðræður um þetta mál og hlut
fjölmiðla í umfjöllun þess.
Hrein trú
Það, sem mér býr í huga, þegar ég tala um hreina trú og rétta, er eitt
°9 aðeins eitt, nefnilega það, að kristinn maður setji traust sitt allt
íi' Dro“ins Jesu Krists og hans eins. Oft er trú skilgreind sem traust.
r|sti treysti ég og engum öðrum, — í lífi og í dauða. Slíkt er að mínu
™ati brein trú ogrétt. Það er allt og sumt. Einn er sá, sem eftir stendur,
Pe9ar öll þau „hinstu rök“, sem hugur mannsins á aðgang að, hafa
Verið vegin, — og léttvæg fundin.
Ándstæða slíkrar trúar er sérhvað það, er komið getur í stað trausts-
'ns’ serr> einstaklingurinn ber til Krists og hans eins. Þar fer á einum
atl allt það mor hugmynda og annarra hjáguða, sem þyrlast um him-
'Hkrjngiuna og byrgir mönnum sýn til hins eina, til alskærrar sólar hins
uPPn'sna Drottins Jesú Krists.
siá bls. 132.
143