Kirkjuritið - 01.06.1975, Qupperneq 53

órri- Hugsanlega liðtækur á einhverj-
UrT1 félagslegum vettvangi.
það var alltaf eitthvað annað,
Sern að mér sótti. Harðari krafa, ugg-
v®nlegri grunur. Svo fór um síðir, að
þóttist sjá sjálfan mig í réttu Ijósi.
ær væri reyndar að segja ,,í réttu
n'yrkri,“ — ag þv[ er tj| eigjn getu tók.
.ar varð allt mitt að gjalti, dufti og
s u- Þar ríkti Kristur einn, — í endur-
'eyst
duft
Urn heimi. Þar er allt mitt gjalt,
°9 aska. Þar ríkir Kristur einn, í
ndui-|eystum heimi.
g essa reynslu munu fleiri þekkja.
9 er þess reyndar fullviss, að hinn
Rófornvinur minn, sr. Kristján
erfsson, er einnig kunnugur henni.
He.ey^ist mér að ætla hjálpræðissögu
a9rar Ritningar vera risavaxna
mynd
s°mu lifunar?
IV
vPUrningu sr. Kristjáns um „raun-
eilífs ^ afstöðu“ mína til upprisu og
er s lifs svaraði ég fyrirfram í grein,
laneg síalfur reit í Kirkjurit I 1975. Þó
sar^ar mi9 aS fara örfáum orðum um
ti| a efni nú’ — ef<ki s'zt með tilvísun
r a °kkar beggja um „hreina trú“
^°9 ..rétta trú.“.
ski,n9 hy99, að einn alvarlegur mis-
um okn?Ur 9eri vart vi® sig ' o^skiPt'
i'srsy 9r Sr' ^ristians- Hann telur mig
brjósy.n"e9a öðru fremur bera fyrir
ti|6fn.' tiiteknar ,,kenningar“. Af þessu
inn„ ' efur hann á lofti „rétttrúnað-
Veifa9arr"a’ sem svo var nefndur,
ur þag I1 a® mynda Helgakveri og tel-
„trúar' ^ ^eim 9rundvelli álitamál, hvort
..hrPi„Jatn'n9" mín ..fefi í sér hina
reinu tru“ eða ekki.“
Á þessum stað í máli sínu biður sr.
Kristján mig velvirðingar á hugsanleg-
um misskilningi. Beiðnin er fúslega
tekin til greina. Skal því þá og játað á
móti, að vera má, að ég hafi ekki tjáð
mig nógu Ijóst um þetta efni í hinum
fyrsta þætti. Eitthvað hlýtur að valda
því, að svo margir hafa misskilið mig
einmitt í síðast greindu efni.
Játning þessi er að vísu í Ijósi látin
með nokkrum fyrirvara. Ég verst ekki
til fullnustu þeim grun, að einhverjir
andmælenda minna hafi viljandi „mis-
skilið“ mig. Sú hugsun hvarflar m. a.
að mér andspænis þeim, er gerzt virð-
ist hafa kynnzt tilveruheimspeki og
guðfræði. Hinum sama ætti að vera
fullkunnugt um andúð þessarar
,,stefnu“ á dogmatisma í öllum mynd-
um.
Nú skal það skýrum orðum skrifað,
að mig má einu gilda, hvort trú mín
er í samræmi við „kenningu" Helga-
kvers eður ei. Ég ber enga ábyrgð á
þeirri ágætu bók. Ég veit ekki til, að ég
hafi neins staðar í greinum mínum
gerzt talsmaður „rétttrúnaðarins"
gamla. Hitt veit ég, að ég að gefnu
tilefni gagngert hef leyft mér að hafna
sumum kenningum hans, t. d. þeirri
um verbalinspiration og hinni um „ei-
lífa glötun“ tiltekinna hópa.
Það má og hverjum manni Ijóst vera,
að barátta fyrir endurreisn lútherskrar
orþodoxíu í fyrri mynd væri ámóta
tímabær á ofanverðri 20. öld og t. d.
stjórnmálaleg viðleitni, er hefði það að
markmiði að endurreisa einveldi dana-
konungs um vestanverð Norðurlönd.
Umfangsmikil barátta gegn þeirri sömu
orþodoxíu er þá einnig áþekkum ann-
marka háð: Þeim, sem í slíkri orrahríð
131