Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 74

svona: ,,Guð mœlti við ... ", því að
boð eða skipun beinist að einhverj-
um eða einhverju. Að hugsunarhœtti
okkar, er því aðeins fcert að bera fram
skipun, að fleiri en einn eigi í hlut.
Setningin, „Guð mœlti við . . . ", er
eðlilegur inngangur að þeim skipun-
um, sem bornar eru fram síðar í
Prestaritinu (t. d. Exodus 25:1). Þessi
inngangur var alvanalegur meðal
fólks ó þessum tímum. En er þeir
heyrðu aðeins þetta, „Guð sagði",
eins og hér er, þó skynjuðu menn, að
eitthvað var sagt, sem vur á mörkum
þess, að hœgt vœri að segja það.
Þessi hóttur Prestaritsins, er það lýsir
sköpunarverki Guðs, er alveg á yztu
mörkum hins mögulega. Hér er það
sagt, sem maðurinn getur í rauninni
ekki látið í Ijós né heldur hugsað.
Skipun:
Skipunin œtti að beinast að annarri
persónu eins og við sjáum að œtíð
gerist siðar í Prestaritinu (t. d. Ex. 25:1).
Við sköpunina var engan að ávarpa.
Skipunin er því gefin á ópersónulegan
og óbeinan hátt: „Verði", „Safnist",
„Láti". Þessi framsagnarmáti bendir
til hins hulda leyndardóms sköpunar-
innar. Þessi framsetning dylur það,
sem í rauninni gerist.
Niðurstaða:
Frásögnin af þvi, að skipunin hafi
náð fram að ganga, „Og það varð
svo", er hin eina beina og ódulda
umsögn í allri framsetningunni. Að
þetta varð, er það eina, sem við get-
um hiklaust staðhœft. Þessi umsögn
152
segir frá niðurstöðu, þ. e. hún berg-
málar viðurkenningu okkar á þvi, a®
Guð gjörði heiminn. Það er einmift
þessi umsögn, "Og það varð svo <
sem leggur áherzlu á ómœlisleyndar'
dóm sköpunarinnar. Tökum dœmi a^
sköpun Ijóssins (vers 3—5). Okkur ®r
alls ekkert tjáð um það, hvernið
þessi sköpun varð, hvernig skipun
Guðs var framk'vœmd. Hvergi kemur
það greinilegar fram en i þessu,
sköpunarsagan er ekkert annað en
frásögn um „uppruna" heimsins. Orð'
in, „og það varð Ijós" hylja meira en
þau birta um raunverulegan upprunö
Ijóssins.
Mat:
Að okkar mati gœti frásögnin enda
hér. Skipunin er framkvœmd og a
því, er að okkur snýr, þá er ekkert
frekar að segja. En hér er skipun'n
meira en sá atburður, sem verður me
þeim, sem gefur skipunina og þe,rr)l
sem framkvœmir hana. Skipunin e<
aðeins skiljanleg i hópi, á vettvan9
manna, i samfélagi, þar sem skipun
kemur einhverju til leiðar. Framkvcem
skipunarinnar hlýtur að koma e'n
hverju til leiðar fyrir einhvern e
hafa einhver áhrif á eitthvað. Þe'r'
sem áttu að njóta sköpunar Ijóssin®'
voru ennþá ekki til. Af þessum 5°
um er matið, sem kemur fram í °r
inu „gott" bergmál þess, að skip^^
var framkvœmd. Þetta er mat Gu ,
sjálfs, því að hann er hinn e'nl'rð
stað þess að láta sköpunina '° |
skaparann lœtur höfundurinn berg,ri^
lofgjörðarinnar koma frá ihugun 0U
sjálfs á því, sem hann skapaði. Gu