Kirkjuritið - 01.06.1976, Blaðsíða 80

Forsendurnar sækir trúin til trúararfs-
ins sjálfs, um leið og hún metur val
kirkjunnar eins og það kemur fram í
hinum ýmsu kennisetningum kirkjunn-
ar. Kennisetningarnar — dogmurnar —
hafa aldrei verið framleiðsluvara af
skrifborðum fræðimanna. Þær urðu til
í baráttu trúarinnar sjálfrar fyrir lífi
sínu. Þær urðu til í vörn trúarinnar
gagnvart stefnum, sem vildu sundra
einingu kirkjunnar og fá hana til að
afneita grundvelli sínum.
Þegar metin er neikvæð afstaða
kristinnar trúar til hinna ýmsu huldu-
iðkana, afstaða, sem grundvallast á
ákveðnu banni ritningarinnar, m. a.
því, er meinar mönnum að leita frétta
af framliðnum (t. d. III. Mós. 19.26, 31),
þá gildir ekki aðeins að endurtaka
bannið, heldur skilja bannið skilningi
trúarinnar, sem spyr: Hvers vegna var
bannið sett? Skyldi bannið enn vera
í gildi?
Svar trúarinnar er gefið í þeirri
grundvallarafstöðu, sem hún hefur og
byggist á opinberun Guðs sjálfs til
lýðs síns. Sá, sem játar þá oþinberun,
hann er kallaður til lífs í barnslegu
trúnaðartrausti til skapara síns í
áhyggju- og óttaleysi, sem ekki gefst
upp gagnvart dauðanum (sbr. Matt. 6.
19—34; 10. 29—31; Fil. 4. 4—7). Því
að fyrst og síðast er kristin trúarjátn-
ing ekki kerfi fræðisetninga, heldur
lofsöngur þeirra, sem vita sig óverð-
skuldað kallaða til að víðfrægja dáðir
Guðs, sem hefur kallað oss út úr
myrkrinu til síns undursamlega Ijóss.
4.2. Lofsöngur kristinnar trúar
Guð er einn —
hann er hinn almáttugi faðir, skapari
158
himins og jarðar og allra hluta hul-
inna jafnt sem sýnilegra.
Hann er sonurinn, sem er frá eilífð.
sem gerðist maður vor vegna, lifð'
lífi voru, en sigraði í lífi sínu hið iHa
vald og allar birtingarmyndir þess: eig-
ingirni, hroka, öfund, afbrýðisemi.
sjúkdóma, örbirgð, ranglæti, siðleysi-
Hann leið í þolinmæði án þess að
mæla í móti, var krossfestur, dó og
var grafinn. Þannig deildi Guðs sonur
fullkomlega kjörum með oss, en hann
gerði það, sem vér ekki getum: sigraði
hið illa og að lokum sjálfan dauðann-
Nú ríkir hann á himnum, unz hann
kemur aftur til að opinbera til fullnustu
sigur sinn.
Og Guð er heilagur andi, sem fað'
irinn og sonurinn senda í orði prédik'
unarinnar, í vatni skírnarinnar, í brauði
og víni máltíðarinnar í húsi Guðs.
þeim safnar hann kirkjunni saman og
heldur henni í trú, en kirkjan er söfh'
uður, sem er helgaður fyrir trúna og
gjöf skírnarinnar, sem nær til allr®
manna og óbifanlega stendur á grunn'
hinnar postullegu játningar. í trú °9
þjónustu, tilbeiðslu og þakkargjör
lifir kirkjan og vinnur að útbreiðslu
ríkis Krists og bíður í von, að fyrirheit
hans rætist, að hann komi aftur °9
kalli allt hold til lífs með sér ásam'
föðurnum og andanum á nýrri j°r
undir nýjum himni í eilífri gleði, |0*'
söng og þakkargjörð, því að þá verð
ur engin eyðing, kvöl, harmur né dauð'
til. Amen.
Kom þú, Drottinn, kom þú fljott'
Amen.
Dýrð sé þér, faðir, sonur og heila9ut
andi, einn sannur Guð um aldir og a
eilífu. Amen.