Kirkjuritið - 01.06.1976, Blaðsíða 49

9efiS þeim sömu gjöf og oss, hvernig
Var ég þess þá umkominn að standa í
9e9n Guði?“ (11,17) „Getur nokkur
varnað þeim vatnsins, að þeir fái skírn,
er þeir hafa fengið Heilagan anda eins
°9 vér?“ (10,47).
post. 19, 1—6
^e1ta er í þriðja og síðasta sinn, sem
tungutalið ber á góma í Postulasög-
anni, og er það í sambandi við trú-
oðsstarf Páls í Efesus. Enn er tungu-
ta|ið sýnilegt tákn um gjöf Heilags
anda, og er eðlilegt að ætla, að hér
afi verið um að ræða hæfileika til að
a|a erlend tungumál sem fyrr.
^enda má á, að í 6. versi er sögnin
ta/a í þátíð (imperfektum) á frum-
pnálinu og táknar áframhaldandi at-
°fn í liðinni tíð. Gefur það til kynna
tungutalsgáfan hafi ekki verið gefin
Urn stundarsakir, heldur hafi um var-
an'ega gjöf verið að ræða. Þessi gáfa
efur verið nauðsynleg fyrir boðun
a9naðarerindisins í Efesus
hverfi.
og um-
'■ Kor. 14
^eir, sem telja tungutal beina sönnun
lr skírn Heilags anda, vísa nær und-
/jtekningarlaust á 14. kap. fyrra Kor-
^nbréfs. Til að skilja röksemdir Páls
j nauðsynlegt að líta á efni kaflans
J°si 12. og 13. kapítula.
amkvæmt þeirri túlkun, sem er al-
hsel?Ust’ er hér verið að ræða um
heikann til að tala erlend tungu-
^al. Þá
^álig
er gert ráð fyrir, að vanda-
' Korintu hafi verið fólgið í því
að misnota þá gáfu að tala erlend
tungumál. í stað þess að nota gáfuna
til að byggja upp söfnuðinn eða pred-
ika fagnaðarerindið fyrir öðrum, hafi
vissir menn notað það til að upphefja
sjálfa sig, að predika án þess að nokk-
ur skildi. Af þessu leiddi þá truflun og
það umrót sem postulinn mælir svo
sterklega gegn.
En önnur túlkun hefur komið fram,
gagnólík hinni fyrri, þar sem gert er
ráð fyrir, að tungutalið í Korintu hafi
verið annars eðlis en í Jerúsalem. Á
hvítasunnuhátíðinni töluðu lærisvein-
arnir móðurmál þeirra, sem á hlýddu,
— þeir heyrðu „hver og einn, talað
á eigin tungu“ (Post. 2,8). í Korintu
gerðist hið gagnstæða: enginn skildi
málið, sem mælt var, af því að talað
var „í anda leyndardóma“ (1. Kor.
14,2). Sá sem talaði vissi ekki, um hvað
hann talaði, af því að skilningur hans
bar engan ávöxt (14. vers). Af slíkum
röksemdum sprettur sá skilningur, að
í 1. Kor. 14 sé verið að ræða um ó-
þekkt tungumál, og málið væri til upp-
byggingar þeim einum, sem talaði.
Skorður þær, sem Páll vildi reisa gegn
slfku, beindust því einungis gegn því
að mæla málið opinberlega, eða þar,
sem enginn túlkur væri viðstaddur.
í andagáfuhreyfingunni nýtur síðari
skýringin vaxandi vinsælda. Margir
Biblíuskýrendur telja, að þegar orðið
tungutal (tala tungum) er notað í rit-
um Páls, sé merkingin sú, að talað sé
í tilfinningafuna. (Jafnvel í sumum
Biblíuþýðingum er orðið þýtt þannig
Language of ecstasy. New English
Bible).
Páll kom til Korintu á annarri kristni-
boðsför sinni. Hann stóð við í 18 mán-
127