Kirkjuritið - 01.09.1977, Blaðsíða 30

sögumaður. Það er ugglaust honum
að þakka, að Innrimisjónin í Danmörku
varð aldrei eins fráhverf sakramentun-
um og fríkirkjurnar í Svíþjóð og víðar.
Brot úr kirkjuklukku
— Settu biskuparnir, Jón Helgason
og Sigurgeir, svip á fundi prestafé-
lagsins? Þeir sóttu þá, var ekki svo?
— Jú, þeir gerðu það. Jón Helga-
son var á tveim fyrstu fundunum, en
þá var orðið stutt eftir af biskupsdómi
hans. En hann var ágætur þar, upp-
örvandi og hressilegur og hvetjandi.
Síðan kom Sigurgeir. Hann var svo
ágætur að því leyti, að hann var mikill
einingarmaður, svo hress og alveg til
þess fallinn að eiga við hóp manna.
Hann lagði oft ágætt til þessara mála.
Mér er sérstaklega minnisstæður
síðasti fundurinn, sem hann kom á.
Það var haustið, sem hann dó. Sá
fundur var haldinn á Selfossi. Þá vor-
um við enn að tala um Skálholt, sem
alltaf var nú eitthvað með í spilinu. Og
þá segir hann, að hann telji, að til
þess sé enginn möguleiki, að einn
biskup geti rekið embættið á virkan
hátt fyrir allt landið. Því sagðist hann
mundi fagna því, ef breyting yrði á
í því efni. Og þar með vildi hann einn-
ig styðja Skálholt. Þessi ummæli hans
munu, því miður, ekki hafa verið bók-
uð, en þau voru ákaflega eindregin og
uppörvandi.
En þá datt engum í hug, að hann
ætti svo stutt eftir. — Þetta var í ágúst-
lok, en hann dó um miðjan október.
— Var Skálholtsmálið oft til um-
ræðu sem fundarefni á fundum ts'
lagsins?
— Líklega ekki oft, en ég held, ^
nærri því alltaf hafi verið á það minhzt'
Það var mjög til umræðu milli prest3'
— Og nokkur einhugur ríkjandi?
— Nei, það var deyfð í prestu^
Þeir gerðu sér enga grein fyrir, 3
biskupsembættið væri annað en sk^
stofuembætti. Það er eins og garn3
og vitiborinn bóndi sagði: „Þegar bis^'
upsembættin voru lögð niður og bist<
upinn var gerður að skrifstofustjó^
stjórnarinnar í Reykjavík, þá hvsr
þetta embætti eiginlega. Og síð^
hafa allar ófarir kirkjunnar haló'
áfram.“ Þetta sagði hann.
— Hver var hann?
Giið'
— Þetta var Kolbeinn heitinn
mundsson á Úlfljótsvatni, djúpspst<tl.
maður, segir síra Sigurður og leflð,
á síðustu orðin þá sígandi og si°
þungu áherzlu, virðulega og ha®9a'
sem honum einum er lagin. — ég v
svo hissa að heyra hann segja Þett^
leikmann, sem ekkert gaf sig sétsta
lega að kirkjumálum. Hann var að vl5f
kirkjubóndi og sjálfsagt forma®
sóknarnefndar og slíkt. En hann ha9"
aði þessi mál.
— Já, hann hefur haft nóga sC-a
þekkingu til þess að geta ályktað
frá henni. g
— Já, — og hann sagði mér>
vinnumaður, sem var hér í Skálh0'
fiutt'5’
sö9u'
þegar dómkirkjan var rifin, og
héðan vestur í Laugardal, — nafn
man ég ekki, — hefði sagt, að stö'g
;tóh'
klukkurnar hefðu verið svo miklsr’
menn gátu ekki flutt þær í burtu.
voru því brotnar niður og seldar í e ^
í ístöð og aðra koparmuni. Hann ts
188