Kirkjuritið - 01.09.1977, Blaðsíða 72

ekki tómhent aftur til mín koma, held-
ur gera það, sem mér þóknast" “
(Róm. 1. 16; Jes. 55. 4) [B. S. bls. 293.
10—11].
Þetta verk hefur GuS hafiS I syni
slnum Jesú Kristi, en áframhald af
verki Jesú Krists er predikunarembætt-
iS. Og til þessa embættis kallaSi Jesús
lærisveina sina og postula sérstaklega.
Þannig gengur þaS út til kirkjunnar.
Á grundvelli orða Jesú, sem hann
mælir við hina 70 í útsendingarræðu
sinni í Lúk. 10. 16, þar sem hann segir:
„Sá sem hlýðir á yður, hlýðir á mig,“
segir í Apólogiunni í XXVIII. grein, um
hið kirkjulega vald: „Kristur vill, að
þeir kenni þannig, að menn heyri Krist
sjálfan fyrir munn þeirra. Þá mega þeir
ekki predika eigin orð, heldur hans
orð, hans rödd og fagnaðarerindi, ef
menn eiga að heyra Krist.“ [B. S., bls.
402. 2—6]. Með þessu er lögð áherzla
á, að sá, sem hefur predikunarembætt-
ið á hendi, gengur í því í þjónustu
Krists og fagnaðarerindisins, þar sem
á ríður, að hann sé hlýðinn og trúr.
Þannig er predikunarembættið æSsta
embætti kirkjunnar samkvæmt evang-
elisk-lútherskum skilningi, sbr. XV. gr.
Apólogiunnar um mannlegar tilskip-
anir. En þar segir: „Hin allra stærsta,
heilagasta, nauðsynlegasta og æðsta
guðþjónusta, sem Guð hefur krafizt
í fyrsta og öðru boðorðinu sem hins
æðsta, er að predika Guðs orð, því
að predikunarembættið er æðsta em-
bætti kirkjunnar." [B. S., bls. 305.
40—43]
Á þessu embætti er kirkjan byggS,
segir í Melanchtons Tractatus de
potestate papae, þar sem rætt er um
orðin. „Og á þessum kletti mun ég
230
reisa kirkju mína.“ Kirkjan er ekki
reist á valdi (autoritatem) manns, held'
ur á embætti játningar þeirrar, sem
Pétur gerði, þar sem hann játar Jesúm
Krist son Guðs. [B. S., bls. 479. 25]
Þetta staðfestir VII. grein Ágsborð'
arjátningarinnar um kirkjuna, en Þar
segir, að kirkjan sé: „söfnuður allra
trúaðra, sem fagnaðarerindið sé pr®'
dikað hreint hjá og hin heilögu
sakramenti útdeild (hjá) sarnkvaem1
fagnaðarerindinu." [B. S. bls. 61.4—
Það er í fagnaðarerindinu, í orð1
predikunarinnar og sakrarnentunum'
sem Guð kallar oss til samfélags v^
sig og hver annan. Svar manna vi®
kalli Guðs í predikun og sakrarnentum
er trúin í hjörtum þeirra, kirkjan.
PredikunarembættiS er þannig e,íí
megineinkenni kirkjunnar. [Sbr. APoi'
VII. B. S. bls. 238. 20]
Þetta embætti hefur Kristur f^1
lærisveinum sínum og postulum °PP
haflega [M. T. d. p. p. B. S. 480]
ekki neinum sérstaklega, heldur kifM
unni allri. [M. T. d. p. p., B. S. 478. 23'
út af Mt. 16. 18 og Jóh. 20. 23]
„Þar sem kirkjan er, þar er og (e „
ur til að predika fagnaðarerindið’
segir í Melanchtons Tractatus
potestate papae. [B. S. 491. 67] Síða
er sýnt með dæmi úr ritum fornkii'^i
unnar, hvernig leikmaður veitir öðru
aflausn í neyð. í Schmalchadi5
greinunum segir í IV. grein, um
faga'
aðarerindið: „Guð er ríkur í náð si°n,
í fyrsta lagi fyrir hið talaða orð, e° ^
því er predikuð fyrirgefning syndarl
um allan heim, og það er hið a|9 .
lega embætti fagnaðarerindisinS’
öðru lagi fyrir skírnina; í þriðja ^
fyrir hið heilaga altarissakrament'