Kirkjuritið - 01.09.1977, Side 37

byrn9!ð alda borgin mín
Gjör KittmiS '' Sk°mm Þím
benia 'U vatni blandað blóð,
tvöfait í'"na Píslarflóð
lauga Q,yfja læknis flJ'ót
9 æPasár mín ljót.“
Sbr. | !✓
höfug , ' or- 4, sem talið er ein
MatthU9kVe'kfa sálmsins-
UrTl sállaS ^ ai|breytta þýðingu á þess-
iióðum“mi ' ,,Sálmum og andlegum
biskup n fSem Jon He|gason síðar
..Heliuhi 3 Út' Þar er uPPhafið þannig:
Breyt !r9 °9 b°r9in mín'“
en |ítg 9arr|ar eru yfirleitt til bóta,
Matthías má SV° a’ aS frumÞýðing
ar á 2. versinu sé áhrifamest:
uppfvii* Verk ne orka mín
Þótt én 96tUr boðorð Þfn
Þótt 9ynU' Þúsund ár,
°nýtt starf'fellt rynnu tár:
6n9inn frelsír iðmn SÚ’
sar — nema þú.“
”Ortýt triV.
Seir>na jn . ’ sem Matthías setur
r^mi vign ' sá|minn er ekki í sam-
Sr|danie me9'nbu9sun hans--
' núveranH9 Þ^ðin9 Matthíasar er svo
h9 Þe9ar MaStthmabÓk’ dásamle9 e'ns
°e2t’ Þeqa - n'asi 9etur tekizt einna
sá|minn r a hei|dina er litið, allan
Lldanna. rfh by"ia’ nema bjargi
betta óbifa„i se9ir 1 sálminum um
Kklofnað fVr- e" bíar9 að það hafi
essu er I mi9“: ”cleft for me“. —
Biar9ið n6ppt ' Þýðingunni!
eðallt’ fórnarllf ■ ^9 ekkert Það’ sem
fa réttara v/ SSr fyrir Það, sem er,
r eHkert noar’ . ekkert, alls staðar
nd' fyriráetluIÍ1^ú3skaPandÍ 09 fre'S"
Fjallið á sér draum, er það horfir
niður yfir dalinn, sandi orpinn og
grýttan, að þessi dalur verði gróin
grund.
Hann verður það með því að sólin
í baráttu sinni við frostin lætur björg-
in klofna og hamrana, er svo bera
gróður og líf.
Ófullkomin líking hinna dýpstu lífs-
sanninda, sem höfundur sálmsins
táknar með sagnorði móðurmáls síns:
„to cleave“. Guð byggir upp með því
að leggja sjálfan sig í sölurnar, „brjóta
sig í smælki fyrir aðra“ eins og kom-
izt er að orði í daglegu tali stundum.
En ,,hin tóma hönd“ ákall þess, sem
er ekkert andspænis því, sem er allt,
er trúin, að það, sem er eða réttara:
var — ekkert, öðlist hlutdeild í því,
sem er allt.
En ,,allt“ táknar hér sjálfa verðand-
ina, en ekki tilveruna eins og hún
leggur sig.
Lúther boðar í sálmi sínum: „Óvinn-
andi borg er vor Guð,“ að Guð sé
bjargið. En það er ekki fast óbifanlegt
form, heldur ævarandi takandi á sig
nýjar myndir, nýrra fórna sköpunar og
hjálpræðis til „endilegs" lífs í merk-
ingu Lúthers og Guðbrands Þorláks-
sonar — eilífs lífs hér og annars
heims.
„Hinn rétti maður með oss berst“,
yrkir Lúther.
Á einum stað í skáldverki Romain
Rollands — Jean Gristophe, eru eftir-
farandi orðaskipti, lauslega rakin hér:
„Hví hefir þú yfirgefið mig?“
„Til þess að vinna þitt verk!“
„Hvaða verk, herra?“
,,Baráttunnar!“
195