Kirkjuritið - 01.09.1977, Blaðsíða 62

mikilmennum kirkjunnar sem hlotið
hefur slíka upphefð. Auk Jónsmess-
unnar var dánardagur Jóhannesar, 29.
ágúst (höfuðdagurinn), einnig minn-
ingardagur í kirkjunni. Þessir dagar
eru aðeins nöfn sem við könnumst við
og setjum naumast lengur í samband
við Jóhannes skfrara og eru ekki helg-
ir haldnir í okkar kirkju.
Þótt við heyrum ekki lengur prédik-
un Jóhannesar á þeim dögum sem
honum voru fyrrum sérstaklega helg-
aðir þá er rödd hans samt ekki alveg
þögnuð í kirkjunni. En þeir eru sjálf-
sagt fáir sem nema rödd hans í text-
um kirkjunnar á 3. og 4. sunnudegi í
aðventu því að menn eru þá svo önn-
um kafnir og um annað að hugsa. Eigi
að síður er rétt að hlusta á aðvent-
unni á prédikun hans sem sendur var
til að undirbúa komu Drottins og
greiða veg hans.
Þá ber okkur ekki hvað síst á að-
ventunni að minnast Maríu sem í heil-
agri kyrrð bjó sig undir komu Jesú-
barnsins. Við vitum hvernig friðurinn
var rofinn þegar þau María og Jósef
voru neydd til að fara til Betlehems
vegna manntalsins.
Við eigum Maríu sjálfsagt að þakka
hið dásamlega jólaguðspjall, um fæð-
ingu Jesú, og einnig um boðun fæð-
ingarinnar — sem við þekkjum sem
„boðun Maríu“, en á í raun að vera
boðun Drottins, þ.e. boðun komu hans.
Boðunardagur Maríu nefndist framan
af í kirkjunni hátíð boðunar Drottins
(Annuntiatio Domini) og hefur upphaf-
lega verið Kristshátíð. Á fyrstu öldum
kristninnar var boðunardags Drottins
minnst sums staðar á 4. sd. í aðventu
(Mílanó) eða 18. des. (á Spáni).
7. Aðventukransar
Við eigum að nota aðventutímann ti|
að búa okkur undir komu jólanna, ekk'
aðeins í kirkjunni heldur einnig a
heimilunum. Þar geta aðventukransar
eða aðventustjakar komið að góðm11
notum. Á hverjum stjaka eða krans'
eru fjögur kerti, eitt fyrir hvern sunna'
dag aðventunnar. Á 1. sunnudegi í
ventu er kveikt á einu kerti, á öði'unn
sunnudegi logar á tveim, á þriðla
sunnudegi á þrem og fjórum á Þeir1|
íjórða og þá er jólahátíðin um það e
að ganga í garð. Ljósin á aðven^
kransinum eiga að minna okkur
hann sem er Ijós heimsins og lj°s
magnið, birtan, eykst eftir því sem n
dregur Ijóssins hátíð.
Vitanlega væri vel til fallið að haia
bænastund um leið og kveikt er
hverju kerti og lesa má ritningargrelfl
ar sem boða komu Krists eða iys.
eftirvæntingu aðventunnar. Sem
um ritningargrein mætti nefna JeS
9. 2—3, 5—6: „Sú þjóð, sem í my^
gengur, sér mikið Ijós, yfir þá, sem b ,
í landi náttmyrkranna, skín Ijós . ■ ■ ^
að barn er oss fætt, sonur er oss 9
inn, á hans herðum skal höfðinðJ
dómurinn hvíla, nafn hans skal kal|a
undraráðgjafi, guðhetja, eilífðarf0
friðarhöfðingi.“ (Aðrar ritningargre'
ar: Jer. 31.31—34, Jes. 11.1—9’
2—5, 40. 3—5, 42. 1—7, 60. 1—3, P°
15. 4—13, Fil. 4. 4—7). ,
Siðurinn að tendra aðventulj^,
sem upprunninn er meðal mótrT1 p
enda, var kunnur á Norðurlöndum ^
úr síðustu aldamótum en hin9aö ,g,
lands barst hann ekki fyrr en um
bik aldarinnar.